De westerse media en politici hebben zich de afgelopen maanden gestort op het verhaal dat Rusland verantwoordelijk zou zijn voor beschadigingen aan onderzeese kabels in de Oostzee. Dit past perfect in het patroon van anti-Russische hysterie dat al jaren wordt aangewakkerd door de NAVO en haar bondgenoten. Maar nu komt de Washington Post met een opmerkelijke wending: inlichtingenbronnen binnen de Amerikaanse en Europese geheime diensten stellen dat de schade waarschijnlijk het gevolg is van ongelukken en niet van sabotage.
De Hysterie Rond Onderzeese Kabels
Volgens de gevestigde media en Westerse politici kan het geen toeval zijn dat deze kabels beschadigd raken. Aangezien Rusland de grootste vijand is binnen het narratief van de Westerse elite, werd meteen naar Moskou gewezen als schuldige. De NAVO greep de beschuldigingen aan om de militaire aanwezigheid in de Oostzee verder op te voeren. De westerse media speelden het spel mee, zonder hard bewijs, maar met de gebruikelijke insinuaties en speculaties.
Een perfect voorbeeld hiervan is de Nord Stream-pijpleiding, die in 2022 werd opgeblazen. Direct werden de beschuldigingen richting Rusland geuit, maar een gedegen onderzoek wijst uit dat dit scenario niet aannemelijk is. De AIVD en MIVD kwamen met rapporten waarin werd gesuggereerd dat Rusland de dader zou zijn, maar deze claims zijn nooit met solide bewijs onderbouwd. Integendeel, onafhankelijke onderzoekers en zelfs sommige westerse functionarissen wezen op de mogelijkheid dat een NAVO-land of Oekraïne erachter zat. Desondanks bleef de retoriek ongewijzigd: Rusland moest en zou de schuld krijgen.
Onderzeese Kabelschade: Een Normaal Verschijnsel
Uit een rapport van de BBC uit oktober 2024 blijkt echter dat schade aan onderzeese kabels helemaal geen zeldzaam fenomeen is. Jaarlijks worden wereldwijd tussen de 150 en 200 incidenten geregistreerd. In de meeste gevallen zijn menselijke fouten de boosdoener: schepen die ankers uitwerpen of sleepnetten die verstrikt raken in de kabels. Slechts 10-20% van de schade is het gevolg van natuurlijke oorzaken, zoals erosie door stromingen.
De Oostzee is een van de meest dichtbekabelde wateren ter wereld. Dat er jaarlijks een paar kabelincidenten plaatsvinden, is statistisch gezien niet significant. Tot voor kort was dit ook nooit nieuwswaardig, maar in het huidige geopolitieke klimaat is elk incident een potentiële casus belli tegen Rusland.
De Ommezwaai van de Washington Post
Opmerkelijk is dat nu ook de Washington Post, doorgaans een trouwe verdediger van de Westerse narratieven, toegeeft dat er geen bewijs is voor sabotage door Rusland. De krant citeert anonieme bronnen binnen Amerikaanse en Europese inlichtingendiensten die stellen dat er niets wijst op opzettelijke schade door Russische schepen. In plaats daarvan wijzen zij op slecht onderhouden schepen en onervaren bemanningen als de meest waarschijnlijke oorzaken.
Desondanks blijven bepaalde Westerse politici en mediakanalen vasthouden aan het idee dat Rusland achter de incidenten zit. Dit toont aan hoe diep de anti-Russische propaganda geworteld is en hoe moeilijk het is om objectieve analyses door te laten dringen tot het publieke debat.
Geopolitieke Escalatie en Historische Parallellen
De NAVO heeft de patrouilles in de Oostzee inmiddels geïntensiveerd en zelfs een Russische olietanker aangehouden in internationale wateren. Dit soort provocaties brengen het risico met zich mee dat Rusland gedwongen wordt om haar eigen schepen met militaire escortes te beschermen. Een escalatie van het conflict ligt op de loer.
Deze tactiek van valse beschuldigingen en escalatie is niet nieuw. In de Koude Oorlog werd angstzaaierij regelmatig gebruikt om steun voor militaire expansie te rechtvaardigen. Denk aan de Golf van Tonkin-incident in 1964, waarbij de VS beweerde dat Noord-Vietnamese schepen Amerikaanse torpedobootjagers hadden aangevallen. Dit werd later ontmaskerd als een verzonnen voorval dat werd gebruikt om de Vietnamoorlog te beginnen.
Ook Operation Gladio, een geheime operatie van de NAVO tijdens de Koude Oorlog, illustreert hoe de Westerse elite angst zaaide om geopolitieke doelen te bereiken. Gladio bestond uit geheime stay-behind netwerken die aanslagen pleegden en deze toeschreven aan linkse groeperingen om publieke steun voor rechts beleid te genereren.
Het patroon is duidelijk: Westerse mogendheden hebben vaker valse vlag-operaties en propaganda gebruikt om conflicten te rechtvaardigen en militaire controle te vergroten. Nu wordt een soortgelijke strategie toegepast op Rusland, met de beschadiging van onderzeese kabels en pijpleidingen als het nieuwste excuus.
De vraag blijft: wordt deze situatie bewust opgeblazen om de Westerse militaire aanwezigheid in de regio te rechtvaardigen, of is de anti-Russische hysterie inmiddels zo diepgeworteld dat men feiten simpelweg niet meer kan accepteren? De geschiedenis leert ons dat valse beschuldigingen vaak de opmaat zijn voor verdere escalaties. Hoe ver is het Westen bereid te gaan?
