De invloedrijke personen die jaarlijks samenkomen in Davos lijken bevangen te zijn door angst. Hun bezorgdheid was voelbaar tijdens de recente bijeenkomsten van het World Economic Forum, waar orchestrator Klaus Schwab voortdurend benadrukte dat er dringend behoefte is aan ‘samenwerking in een gefragmenteerde wereld’.
Schwab’s sombere beoordeling van de ernstige fragmentatie in onze wereld was voorspelbaar. Toch beweert hij dat “de geest van Davos” optimistisch blijft, met de hoop op een toekomstige ‘groene duurzame economie’.
Tijdens de bijeenkomst van dit jaar blonk Davos uit in het introduceren van nieuwe slogans in het publieke discours. Een daarvan is “Het Nieuwe Systeem”, schijnbaar een dringende upgrade van het bestaande werkmodel, dat enigszins wankelt nadat de veelbesproken Great Reset in sommige gebieden niet helemaal aan de verwachtingen voldeed.
Davos bevindt zich in een dringende behoefte aan een complete herziening – een upgrade in hardware, programmeervaardigheden en misschien zelfs een nieuw katalysator om de boel op te schudden. Maar tot nu toe hebben ze alleen een ‘polycrisis’ weten te creëren, een term in de stijl van Davos die verwijst naar een cluster van onderling verbonden mondiale risico’s die elkaar versterken en wat we in gewoon Nederlands een perfecte storm zouden noemen.
Opmerkelijk genoeg hebben de enigszins vermoeiende stemmen die opklinken vanaf dat onverdraaglijke eiland van zelfverheerlijking en grenzeloze hoogmoed in de Noord-Atlantische Oceaan eindelijk erkend dat “geopolitiek” nooit echt in de saaie “einde van de geschiedenis” impasse is beland. Tot hun verrassing is het weer teruggekeerd naar zijn eeuwige brandpunt, zoals het voor het grootste deel van de geschiedenis is geweest.
Hun klachten over “bedreigende” geopolitiek zijn in wezen een verborgen verwijzing naar de Russisch-Chinese as, met Iran als een bijkomende zorg. Echter, het toppunt van hun arrogantie en dwaasheid is hun onbedoelde erkenning van een waarheid: de Britten, samen met hun afhankelijken, vinden het moeilijk om hun frustratie te verbergen nu de wereld die ze zich voorstelden, gebouwd door Davos, snel afbrokkelt. Wat hun onrust versterkt, is het feit dat de “City of London” consequent wordt geïdentificeerd als het belangrijkste, en mogelijk initiële, nucleaire doelwit in alle catastrofale scenario’s die door westerse inlichtingendiensten worden voorspeld.
In werkelijkheid heeft Davos de wereld overspoeld met schadelijk beleid en beperkingen van vrijheid, maar het heeft nog geen echte wereld buiten zijn eigen gecreëerde realiteit “gebouwd”. Davos heeft consequent de plank misgeslagen, grotendeels omdat deze zogenaamde “elites” voortdurend bezig zijn met het prijzen van het Rijk van Chaos en de rampzalige avonturen ervan in de Global South.
Davos heeft niet alleen alle belangrijke recente economische omwentelingen gemist, maar heeft ook compleet over het hoofd gezien dat de huidige ‘perfecte storm’ het gevolg is van de door neoliberalisme veroorzaakte deïndustrialisatie van het collectieve Westen.
Bovendien lijkt Davos blind te zijn voor de echte verschuiving naar een multipolaire wereld, terwijl hun groep van Young Global Leaders zich hardnekkig blijft inzetten voor de implementatie van Great Reset-beleid. Helaas veroorzaken deze beleidsmaatregelen onnodige schade aan alle wereldbevolkingen.
Ondertussen zijn zelfverklaarde denkleiders enthousiast ‘herontdekkend’ dat Thomas Mann’s ‘De Toverberg’ zich afspeelde in Davos – te midden van een dodelijke ziekte en de dreiging van een wereldoorlog – bijna een eeuw geleden.
In de wereld van vandaag is de “ziekte”, ondanks de volledige biowapenisatie, op zichzelf niet dodelijk. De “naderende wereldoorlog” daarentegen wordt enthousiast aangewakkerd door een consortium van Amerikaanse Straussian neo-cons en neoliberal-cons, een bipartisan Deep State dat opereert buiten het zicht van gekozen ambtenaren, verantwoordelijkheid of zelfs ideologie. Zelfs na een eeuw lijkt Henry Kissinger, een omstreden oorlogsmisdadiger, zich niet bewust van deze realiteit.
Een Davos-panel over deglobalisering werd gekenmerkt door logische inconsistenties, maar de Hongaarse minister van Buitenlandse Zaken Peter Szijjarto bracht enige realiteit in de discussie.
De Chinese vicepremier Liu He, gewapend met uitgebreide expertise op het gebied van financiën, wetenschap en technologie, schetste behulpzaam de vijf belangrijkste strategieën van Beijing voor de nabije toekomst: China is van plan zich te concentreren op het stimuleren van de binnenlandse vraag, het zorgen voor een soepele werking van industriële en toeleveringsketens, het bevorderen van de robuuste groei van de private sector, het intensiveren van hervormingen van staatsbedrijven en het aantrekkelijker maken van buitenlandse investeringen.
Emmanuel Todd, de Franse antropoloog, historicus, demograaf en geopolitiek analist, was afwezig in Davos. Desondanks wist hij recentelijk in het hele Westen de aandacht te trekken met een intrigerend antropologisch exposé: een interview geworteld in de realiteit.
Het interview van Todd werd gepubliceerd in Le Figaro, de krant van de Franse gevestigde orde en hogere bourgeoisie. Het werd discreet weggestopt op pagina 22, omringd door typisch Russofobe betogen, met een beknopte verwijzing onderaan de voorpagina. Lezers moesten dus moeite doen om het te vinden.
Todd maakte een grapje over zijn enigszins belachelijke imago als een “rebelvernietiger” in Frankrijk. In Japan daarentegen geniet hij aanzienlijk respect, verschijnt hij regelmatig in de mainstream media en zijn boeken zijn zeer succesvol, waaronder zijn laatste boek “De Derde Wereldoorlog is al begonnen”, dat meer dan 100.000 exemplaren heeft verkocht.
Interessant genoeg heeft deze bestseller uit Japan geen Franse tegenhanger, waarschijnlijk vanwege de volledige naleving van de Parijse uitgeverij-industrie aan het EU/NATO-narratief over Oekraïne.
Het feit dat Todd’s inzichten waarheidsgetrouw zijn, is een klein wonder in de huidige, kortzichtige Europese intellectuele scene (hoewel er andere analisten zijn, met name in Italië en Duitsland).
Laten we snel een overzicht geven van Todd’s meest impactvolle punten.
Het begin van een nieuwe wereldoorlog: Door over te stappen van een beperkt territoriaal conflict naar een mondiale economische confrontatie, waarbij het collectieve Westen aan de ene kant staat en Rusland, in alliantie met China, aan de andere kant, zijn we nu beland in het tijdperk van een Wereldoorlog.
De misrekening van het Kremlin: Volgens Todd heeft het Kremlin een fout gemaakt door te veronderstellen dat de gefragmenteerde samenleving van Oekraïne direct zou instorten. Hij gaat echter niet dieper in op de specifieke rol van de NAVO-militaire alliantie bij de bewapening van Oekraïne.
Duitsland en Frankrijk als kleinere NAVO-partners: Todd slaat de spijker op zijn kop door te benadrukken hoe Duitsland en Frankrijk zijn gedegradeerd tot kleinere partners binnen de NAVO, onwetend van de militaire manoeuvres in Oekraïne. In zijn woorden: “Ze wisten niet dat de Amerikanen, Britten en Polen Oekraïne in een langdurige oorlog zouden laten vechten. De fundamentele as van de NAVO is nu Washington-Londen-Warschau-Kiev.”
De economische veerkracht van Rusland: Todd’s meest cruciale onthulling is een echte eyeopener: “De veerkracht van de Russische economie brengt het imperiale Amerikaanse systeem aan de rand van de afgrond. Niemand had voorzien dat de Russische economie stand zou houden tegenover de ‘economische macht’ van de NAVO.”
Mogelijke ineenstorting van de Amerikaanse monetaire controle: Todd benadrukt de mogelijkheid dat de “monetaire en financiële Amerikaanse controle over de wereld kan instorten, en daarmee de mogelijkheid voor de VS om hun enorme handelstekort gratis te financieren.”
Eindeloze oorlog: Volgens Todd is het aanhoudende conflict een “clash waarbij de conclusie de ineenstorting van een van beide partijen is.”
Het dilemma van de Amerikaanse economie met China: Hij stelt een meer assertieve versie van de verklaring van Liu He op Davos: “Dat is het fundamentele dilemma van de Amerikaanse economie: het kan geen concurrentie aangaan met China zonder een gekwalificeerde Chinese beroepsbevolking in te voeren.”
De aanpassingsvermogen van de Russische economie: Todd ziet de Russische economie als “accepterend van marktregels, maar met een belangrijke rol voor de staat, en het behoudt de flexibiliteit om ingenieurs te vormen die aanpassingen in de industrie en het militaire domein mogelijk maken.”
Impact van globalisering: Tot slot brengt Todd ons terug naar globalisering op een manier die de ronde tafels van Davos niet begrijpen: “We hebben zoveel van onze industriële activiteiten uitbesteed dat we niet weten of onze oorlogsproductie kan worden volgehouden.”
De dwaling van de botsing van beschavingen: Todd biedt een genuanceerde interpretatie en stelt dat “op 75 procent van de planeet de organisatie van ouderschap patrilineair was, en daarom kunnen we een sterke begrip van de Russische positie identificeren. Voor de niet-westerse collectieve wereld bevestigt Rusland een geruststellend moreel conservatisme.”
De mondiale positionering van Moskou: Volgens Todd is Moskou erin geslaagd zichzelf te herpositioneren als het archetype van een grote macht, niet alleen ‘anti-kolonialistisch’, maar ook patrilineair en conservatief op het gebied van traditionele normen en waarden.
Als we al deze punten in overweging nemen, ontkracht Todd effectief het verhaal dat wordt verspreid door EU/NATO “elites”, inclusief die in Davos, die beweren dat Rusland “geïsoleerd” is. Hij benadrukt dat de stemmingspatronen in de Verenigde Naties en de heersende sentimenten in de Global South de aard van het conflict illustreren. Terwijl de mainstream media het afbeeldt als een geschil over politieke waarden, betoogt Todd dat het op een dieper niveau eigenlijk een botsing van antropologische waarden is.
Is het mogelijk dat Rusland, samen met de ware Quad bestaande uit China, India en Iran, naar voren komt als de koploper op het gebied van antropologische waarden? Ondanks dat deze zorgwekkende Quad waarden bezit die mogelijk niet overeenkomen met onze gebruikelijke manier van leven, heeft het helaas de essentiële elementen in handen om te gedijen als een veelbelovend centrum van interculturele hoop in onze “gefragmenteerde wereld”.
Zal de wereld eindelijk leren van deze buitengewone unie en de gebrekkige ideeën van de Great Reset verwerpen? Is de geschiedenis gedoemd zich te herhalen, veroordeeld tot een cyclus waarin waardevolle lessen genegeerd worden? Zullen we opnieuw de gevolgen dragen en ons onderwerpen aan de last van het leven onder de technocratische principes van de Great Reset, terwijl een dolende elite zich eraan vastklampt als een verdrinkende zeeman? Of zullen we eindelijk de controle nemen over het vormgeven van de wereld volgens onze eigen overtuigingen en ideeën, waarbij we de invloed verwerpen van een krankzinnige, parasitaire elite die de brutaliteit heeft om macht over ons leven uit te oefenen?
