VALIS: De Gevaarlijke Omkering van Wet en Ethiek

Philip K. Dick was meer dan zomaar een sciencefictionschrijver. Zijn werk, met name VALIS, biedt een profetische blik op systemen van controle die vandaag de dag realiteit lijken te worden. De kern van dit systeem vindt een opmerkelijke parallel in een filosofische revolutie van begin 20e eeuw.

De Grote Ethische Onderwerping van Hermann Cohen

Rond de wisseling van de 20e eeuw vond er iets belangrijks plaats in het filosofische laboratorium van Hermann Cohen. Het was een omkering, zo subtiel maar revolutionair dat de gevolgen ervan vandaag pas echt voelbaar worden, als de eerste hartslag van een ontwakend, gigantisch levend systeem.

Cohen, een neokantiaanse filosoof, voerde wat we een radicale ethische onderwerping [1] zouden kunnen noemen door. In plaats van ethiek als onafhankelijke morele basis voor de wet te laten dienen, stelde hij voor dat de wet de ethiek moest sturen en vormgeven. Binnen het systeemdenken van Cohen wordt ethiek een dienaar van de wet.

Hoewel geworteld in Joods denken, was Cohens visie geen religieus wereldbeeld, maar een vorm van juridisch universalisme. Als grondlegger van de Marburgse School van het neokantianisme probeerde hij ethiek te funderen in rationele wetgeving, in plaats van in openbaring of theologische traditie. Hoewel hij de historische rol van religie als ‘morele codering’ erkende, zag hij er verder weinig intrinsieke waarde in. Zodra ‘positieve wetgeving’ de basis wordt voor moreel begrip, staat de deur open voor institutionele kaping.

De implicaties zijn verstrekkend: als de wet de ethiek definieert, dan heeft degene die de juridische kaders beheerst, de macht over de moraliteit zelf. De vraag verschuift van “welke onafhankelijke morele principes vraagt de wet?” naar “wat leert de wet ons over goed en kwaad?”. Deze verschuiving transformeert ethiek van een ‘bottom-up’ drijfveer voor legaliteit naar een ‘top-down’ product van institutionele autoriteit.

Het Historische Gevaar: Wanneer de Wet Moraliteit Dicteert

De samensmelting van wet en ethiek is een kenmerk van autoritaire regimes. Nazi-Duitsland, de Sovjet-Unie van Stalin, China onder Mao, het Italië van Mussolini en Cambodja onder Pol Pot opereerden allemaal volgens dit principe: wat legaal was, werd per definitie moreel. Wat als immoreel werd beschouwd, was illegaal.

[Afbeelding: Boekomslag ‘Hermann Cohen: An Intellectual Biography’]
Alt-tekst: De omslag van het boek ‘Hermann Cohen: An Intellectual Biography’ door Frederick C. Beiser, met een portret van Cohen.

Wanneer de wet de ethiek aanstuurt, verdwijnt het onafhankelijke morele redeneervermogen. Burgers verliezen het vermogen om te zeggen “deze wet is verkeerd”, omdat de wet zelf de bron van moreel besef is geworden. De staat controleert niet langer alleen gedrag via wetten, maar ook het diepste kader waarmee burgers goed en kwaad beoordelen.

In een dergelijk systeem wordt verzet niet alleen illegaal, maar ook immoreel. Tegenstanders van het regime zijn geen wetsovertreders, maar “betreurenswaardige” [2] morele gedegenereerden die handelen tegen de ethische code van de samenleving. Deze fusie elimineert onafhankelijk moreel denken en creëert wat Hannah Arendt “de banaliteit van het kwaad” [3] noemde: gewone mensen die gruweldaden begaan omdat het systeem die gruweldaden heeft geherdefinieerd als deugd.

De resultaten spreken voor zich: meer dan 100 miljoen doden in de 20e eeuw, veroorzaakt door juridische systemen die de morele autoriteit claimden en hele bevolkingsgroepen systematisch ontmenselijkten. Het filosofische kader van Cohen, verfijnd door hedendaagse institutionele mechanismen, lijkt precies deze fusie te reconstrueren, met een verfijning waar eerdere autoritaire leiders alleen van konden dromen.

De Levensboom als Controle-Architectuur

De Levensboom [4], traditioneel gezien als een mystieke kaart van goddelijke emanatie, onthult bij nadere beschouwing iets veel systematischer: een recursieve controle-architectuur. Dit is geen mystieke speculatie; het is de erkenning dat de structuur van de Levensboom een raamwerk biedt voor het organiseren en implementeren van hiërarchische controlesystemen.

In de kern werkt de Levensboom via wat systeemtheoretici herkennen als recursieve feedbackloops. Ethiek informeert actie, actie genereert data, data verfijnt de ethiek, en de cyclus herhaalt zich. Dit creëert een zelfversterkend systeem waarin elk niveau van de hiërarchie zowel reageert op als controle uitoefent over de niveaus eronder.

De hedendaagse manifestatie van deze structuur is zichtbaar in de gelaagde benadering van mondiale ethiek die in de jaren ’90 opkwam. Hans Küngs ‘Verklaring voor een Wereldethos‘ [5] uit 1993 legde de basis op wat we het kosmische niveau zouden kunnen noemen: universele principes die culturele grenzen overstijgen. Het Handvest van de Aarde [6] uit 2000 operationaliseerde dit als planetaire ethiek, terwijl de oorspronkelijke Universele Verklaring van de Rechten van de Mens [7] de humanitaire ethiek vertegenwoordigde. Leo Swidlers update [8] uit 1995 positioneerde rechten versus verantwoordelijkheden als de cruciale middenlaag. Hiermee werd expliciet gemaakt wat Cohen impliceerde: ethische kaders kunnen worden ontworpen om gewenste uitkomsten te produceren.

De idee dat wetgeving onze ethiek vormgeeft in plaats van andersom, is een radicale gedachte met diepgaande gevolgen. Wat denkt u? Is deze scheiding tussen een onafhankelijke moraal en de wet een gevaar voor onze vrijheid, of een logische stap in de organisatie van een complexe wereld? Deel uw gedachten in de reacties hieronder.

Het Culturele Transmissiemechanisme: Van Idee naar Realiteit

Hoe worden abstracte ethische kaders vertaald naar de praktijk? Dit gebeurt via een cultureel transmissiemechanisme. De vroege Sovjet-theoreticus Alexander Bogdanov met zijn ‘Proletkult’-beweging was een voorloper in het systematisch ontwerpen van cultuur om gewenste waarden over te dragen. Een vergelijkbare functie, gericht op ‘duurzaamheid’, zien we vandaag terug in de fusie van ethiek met cultuur, onderwijs, wetenschap en technologie.

[Afbeelding: Uittreksel van Leonard Swidler’s paper over een universele ethiek]
Alt-tekst: Een document van Leonard Swidler met de titel “Toward a universal declaration of a global ethic”, waarin de ‘Middle Ethical Principles’ worden beschreven.

Hermann Cohen begreep dit intuïtief toen hij religie identificeerde als een ‘kanaal voor morele codering’. Dit idee vond een vroege voorvechter in Paul Carus, wiens ‘Religie van de Wetenschap’ [9] een brug sloeg tussen traditioneel religieus gezag en Cohens systematische aanpak. De rol van Carus als voorzitter van het Parlement van Wereldreligies in 1893 [10] was cruciaal. Niet alleen werd het honderdjarig bestaan van dit evenement het platform voor Hans Küngs wereldethos, maar Carus was ook de vader van de interreligieuze beweging [11], die streefde naar een gemeenschappelijk begrip tussen religies. Via initiatieven als Swidlers Global Dialogue Initiative [12] werd dit verder uitgewerkt.

Dit coderingsproces werd later gesystematiseerd en opgeschaald via moderne informatiesystemen. De hedendaagse versie werkt via wat Erich Jantsch in 1970 omschreef als de inter- en transdisciplinaire universiteit [13]: instituties die traditionele kennisgrenzen doorbreken om ‘holistische’ wereldbeelden te creëren. Door het werk van denkers als Kenneth Boulding [14] en C. West Churchman [15] evolueerde deze systeemaanpak naar adaptief beheer en systeemanalyse, die nu alomtegenwoordig zijn in mondiale bestuursstructuren en steeds vaker geautomatiseerd worden door Digital Twins en geavanceerde AI.

Dit sluit aan bij wat John Mikhail later een ‘universele morele grammatica‘ [16] zou noemen: een gestandaardiseerd ethisch besturingssysteem dat over culturen en instituties kan worden uitgerold, ondersteund door computationele systeemtheorie [17].

De Implementatie van Bestuur: Een Tripartiet Model

De praktische implementatie van dit systeem opereert via het principe van subsidiariteit [18], een term die in het hedendaagse debat vaak verkeerd wordt begrepen. Hoewel het de schijn wekt dat autoriteit wordt gedelegeerd naar het laagst mogelijke niveau, is de realiteit dat zaken die als ‘planetair’ worden bestempeld – zoals klimaatverandering, biodiversiteit en volksgezondheid – juist wereldwijd worden gecentraliseerd.

Deze bestuursarchitectuur is doorgaans tripartiet, gebaseerd op wat de marxistische revisionist Eduard Bernstein in 1899 schetste als een publiek-privaat partnerschap voor het algemeen belang. Dit model heeft diepe historische wortels, van het Londense clearinghouse-systeem (1790-1860) tot de Federal Reserve (1913) en de Bank voor Internationale Betalingen (1930). Het kernidee, zoals beschreven in ‘The Great Taking‘ [19], is de handel in certificaten in plaats van fysieke activa via een centraal mechanisme.

Het patroon is vandaag de dag nog steeds zichtbaar:

1. NGO’s definiëren het ‘algemeen belang’ (bv. IUCN voor milieubeleid).
2. De private sector levert de implementatiemechanismen en technologie.
3. Publieke instituties verschaffen legitimiteit en handhaving.

Dit model werd geïntegreerd in de G77, gemainstreamd via Agenda 21 en werd de operationele standaard van de VN onder Kofi Annan na de hervormingen van 1997. De effectiviteit van het systeem ligt in zijn schijnbare vrijwilligheid. Termen als ‘Trisectoral Networks’ en ‘blended finance’ klinken als samenwerking, niet als controle. In werkelijkheid subsidieert publiek geld de private implementatie van door NGO’s gedefinieerde doelen, waardoor democratische verantwoording systematisch wordt omzeild. Een sleuteljaar hierin was 1907, niet alleen het jaar van de tweede Vredesconferentie van Den Haag [20], maar ook van de paniek die leidde tot de oprichting van de Federal Reserve.

De Computationele Convergentie: Ethiek als Algoritme

De echte doorbraak komt met de digitalisering van dit systeem. Wat voorheen complexe institutionele coördinatie vereiste, kan nu worden geautomatiseerd door computationele ethiek: algoritmes die morele kaders vertalen in operationele beslissingen.

Het proces is bedrieglijk eenvoudig:

1. Definieer drempelwaarden: Stel numerieke doelen vast voor gewenste uitkomsten (bv. inkomensniveaus, biodiversiteitsdoelen).
2. Implementeer wereldwijde surveillance: Verzamel data via systemen als UNEP GEMS (via GEOSS [21]), GEO BON [22] en EO4HEALTH [23].
3. Zet data om in indicatoren: Condenseer de data tot bruikbare indicatoren, zoals de SDG-indicatoren of de Aichi-biodiversiteitsdoelen [24].
4. Pas algoritmische evaluatie toe: Een score onder de drempel is ‘slecht’, erboven is ‘goed’. Goed en kwaad worden een kwestie van cijfers.
5. Schaal op met vectormathematica: Combineer meerdere indicatoren (met individuele wegingen [25]) tot een samengestelde score.
6. Implementeer via de recursieve structuur: Rol dit uit als een ‘universele morele grammatica’ via computationele ethiek [26].

Dit is geen sciencefiction. Environmental, Social, and Governance (ESG) scoresystemen [27] en sociale kredietsystemen werken al precies op deze manier. Naarmate AI-systemen geavanceerder worden, zullen ze deze ethische kaders – gedefinieerd door dezelfde institutionele netwerken – direct in hun besluitvormingsprocessen coderen. AI-ethiek [28] zal bepalen hoe AI menselijk gedrag en sociale uitkomsten evalueert. Een recent voorbeeld is hoe een pandemie snel werd omgezet in door surveillance-indicatoren gedreven ‘governance-by-dashboard‘ [29].

De Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) zijn geen vrijblijvende ambities; ze hebben hun eigen indicatoren [30] om ‘ongelijkheden’ te meten. De Planetaire Grenzen [31] definiëren de breekpunten van de aarde, en de 2030-doelen van de Conventie over Biologische Diversiteit [32] koppelen deze indicatoren aan ‘blended finance’-initiatieven.

De transformatie van ethiek naar meetbare data en algoritmes is in volle gang. Systemen als ESG en de SDG’s beïnvloeden nu al beleid en investeringen. Ziet u dit als een efficiënte manier om wereldwijde problemen aan te pakken, of als een gevaarlijke stap richting geautomatiseerde controle zonder democratisch toezicht? Laat ons weten hoe u hierover denkt.

H2: De Neurologische Grens: Controle over het Bewustzijn

Hoewel AI-oplossingen alomtegenwoordig lijken, worden ze gestuurd door ‘AI-ethiek’, die de grenzen bepaalt van wat acceptabel is. Deze systemen kunnen zelfs op maat gemaakte, manipulatieve boodschappen creëren voor maximale overtuigingskracht. Nog belangrijker zijn de ontwikkelingen in neurotechnologie, die mogelijkheden openen waar eerdere generaties sociale ingenieurs alleen van konden dromen. Brain-computer interfaces (BCI’s) [33] zijn niet slechts een technologische vooruitgang; ze vertegenwoordigen de potentie om de cirkel tussen externe controlesystemen en het individuele bewustzijn te sluiten.

Neuro-ethiek [34] – het ethische kader voor de integratie van brein-technologie – zal onvermijdelijk dezelfde architectonische patronen volgen die we eerder hebben gezien. Dezelfde instituties die AI-ethiek definiëren, zullen de parameters voor neurale verbetering en monitoring bepalen. Dezelfde computationele systemen die sociaal gedrag evalueren, zullen neurale patronen evalueren.

Deze convergentie wijst in de richting van wat Pierre Teilhard de Chardin het ‘Omega Punt’ noemde: het theoretische moment waarop individueel bewustzijn samensmelt met collectieve intelligentie. Dit sluit aan bij het concept van ‘Bewuste Evolutie’ van Barbara Marx Hubbard, dat de doelbewuste zelftransformatie van de mensheid via technologische integratie voorstelt.

De gebroeders Huxley schetsten dit traject decennia geleden al met opmerkelijke vooruitziendheid. De dystopische visioenen van Aldous Huxley waren geen waarschuwingen, maar blauwdrukken die door zijn broer Julian werden verfijnd via transhumanisme [35], UNESCO en de internationale eugenetica-beweging. Ondertussen biedt Ken Wilbers Integrale Theorie [36] het hedendaagse filosofische kader voor wat neerkomt op een systematische herprogrammering van het menselijk bewustzijn.

De Grote Keten van Controle

Wat hieruit naar voren komt, is een opmerkelijk coherent systeem – wat we een ‘Grote Keten van Controle’ zouden kunnen noemen. Dit concept leent en keert het klassieke idee van de ‘Grote Keten van het Zijn‘ [37] om. Terwijl de traditionele keten een natuurlijke hiërarchie beschreef die van het goddelijke naar het materiële stroomde, beschrijft deze nieuwe versie een ontworpen hiërarchie die van abstracte ethiek naar concrete controle vloeit.

De Levensboom biedt de architectuur [38], werkend via drie geïntegreerde controlemechanismen [39] die grofweg overeenkomen met het tripartiete systeem van de bolsjewistische revolutionair Alexander Bogdanov:

• Cognitieve controle (Empiriomonisme)
• Emotionele controle (Proletkult)
• Gedragscontrole (Tektologie)

Dit zijn geen afzonderlijke systemen, maar geïntegreerde aspecten van een allesomvattende benadering van sociaal beheer. Hedendaagse mondiale bestuursstructuren werken steeds vaker via dit model. Crisissituaties – of ze nu ecologisch, economisch of sociaal zijn – bieden de rechtvaardiging voor noodmaatregelen die permanente kenmerken van het systeem worden. Elke crisis verruimt de reikwijdte van acceptabele interventie en normaliseert voorheen ondenkbare niveaus van surveillance en controle.

De Digitale Infrastructuur voor Totale Controle

De praktische implementatie van dit systeem vereist een ongekende digitale infrastructuur.

• Digitale identiteitssystemen (Digital ID) [41] zorgen ervoor dat elke individuele actie kan worden gevolgd en geëvalueerd aan de hand van ethische maatstaven.
• Central Bank Digital Currencies (CBDC’s) maken elke economische transactie zichtbaar voor monitoringsystemen en maken real-time gedragsaanpassing mogelijk, hetzij door selectieve toegang tot financiële diensten, hetzij door micro-nudges in de vorm van beloningen voor ‘moreel gedrag’.
• Het concept van de ‘15-minutenstad‘ [40], ogenschijnlijk gericht op gemak en milieuverantwoordelijkheid, creëert de fysieke infrastructuur voor uitgebreide surveillance en controle.

Vaccinatievereisten, ongeacht de medische rechtvaardiging, hebben een precedent geschapen voor verplichte deelname aan technologische systemen als voorwaarde voor maatschappelijke participatie. ‘Vaccinatiepaspoorten’ zijn simpelweg een andere vorm van Digital ID. Dit alles creëert het juridische en culturele kader voor de implementatie van toekomstige technologische eisen die nodig worden geacht voor het ‘algemeen belang’.

De Inversie van de Morele Economie

Wat dit systeem bijzonder verraderlijk maakt, is de morele framing. Mark Carney’s concept van ‘Waarden‘ [42] grijpt expliciet terug op het sociale rechtvaardigheidsframe van Eduard Bernstein, maar nu geïmplementeerd via wereldwijde financiële instellingen. In deze ‘morele economie’ wordt het niet meewerken aan het geherdefinieerde algemeen belang per definitie onethisch en, als het aan Cohen ligt, uiteindelijk illegaal.

‘Inclusief kapitalisme’ [44] vertegenwoordigt de laatste fase van dit proces: de integratie van ‘stakeholder’-belangen die de laatste restanten van democratische verantwoording effectief elimineert. Wanneer bedrijven, NGO’s en overheden allemaal beweren dezelfde universele waarden te vertegenwoordigen, wordt democratische keuze niet alleen irrelevant, maar potentieel schadelijk.

Dit leidt tot een reeks diepgaande inversies:

• Wet stuurt ethiek: Juridische kaders vormen het morele begrip.
• Surveillance wordt zorg: Monitoring wordt geherformuleerd als bescherming.
• Controle wordt bevrijding: Beperkingen worden gepresenteerd als het vergroten van ware vrijheid.
• Uniformiteit wordt diversiteit: Gestandaardiseerde systemen worden gevierd als respectvol voor verschillen.

De sjabloon die wordt gebruikt om deze veranderingen door te voeren is eenvoudig te herkennen:

1. Kies een morele bestemming (red de planeet, red ons van ziekte).
2. Roep een crisis uit (biodiversiteitscrisis, klimaatverandering).
3. Installeer een meetinstrument (SDG-indicatoren, Aichi-doelen).
4. Machtig een expert-priesterschap (IPCC, IPBES).
5. Pathologiseer afwijkende meningen (‘klimaatontkenners’, ‘vaccinweigeraars’).

Deze inversies gaan ver terug. De premisse van historisch materialisme [45] van Karl Marx leidt onvermijdelijk tot een materialistisch monisme. Zelfs Spinoza [46] kan worden gezien als een voorloper, omdat zijn idee van ‘ervaring’ een voorspelbaar systeem schetst waarin de uitkomst van tevoren kan worden voorzien.

De concepten van Digital ID, CBDC’s en ‘inclusief kapitalisme’ worden steeds vaker besproken als oplossingen voor maatschappelijke problemen. Ziet u deze ontwikkelingen als een logische en efficiënte vooruitgang, of als de bouwstenen van een controlesysteem dat onze vrijheid en autonomie bedreigt? Deel uw perspectief in de reacties.

De Literaire Profetie: Leven we in VALIS?

Misschien wel het meest opmerkelijke is de griezelige gelijkenis van dit hele systeem met Philip K. Dicks VALIS [47] – het Vast Active Living Intelligence System dat het menselijk bewustzijn binnendringt en bestuurt via technologische integratie. Dicks speculatieve fictie leest steeds meer als een documentaire analyse van onze opkomende realiteit. Vandaag de dag adopteren bedrijven deze terminologie zelfs zonder een spoor van ironie [48].

De progressie die Dick schetste, wordt zichtbaar:

1. Cohens inversie legt de basis: de wet wordt de drijvende kracht achter ethisch begrip.
2. De Levensboom en Spinoza’s geometrische ethiek bieden de recursieve controle-architectuur.
3. Crisissituaties maken systematische implementatie mogelijk.
4. Computationele systemen coderen de architectonische principes in algoritmes.
5. Digitale surveillance maakt het systeem universeel afdwingbaar.
6. Brain-computer interfaces voltooien de integratie van externe controle met het individuele bewustzijn.

De Vraag van Onvermijdelijkheid

De vraag die voor ons ligt, is niet of dit systeem een opzettelijke samenzwering of een opkomende convergentie vertegenwoordigt. De meer dringende vraag is of het hier beschreven traject een onvermijdelijke technologische en sociale evolutie is, of dat er alternatieve paden mogelijk zijn.

Er kan worden betoogd dat de beschreven architectuur niet inherent kwaadaardig is. Recursieve ethische systemen, wereldwijde coördinatie en technologische integratie zouden in theorie de mensheid kunnen dienen. De zorg ligt echter in de concentratie van de controle over de ethische kaders zelf en de eliminatie van betekenisvolle alternatieven om aan het systeem deel te nemen. Zelfs het zogenaamde ‘Game B’-alternatief sluit naadloos aan bij de morele logica van het systeem, wat niet verwonderlijk is, aangezien beide volledig in lijn zijn met het wetenschappelijk socialisme van Bogdanov en zijn visie op de ‘Integrale Mens‘ [49] binnen een menselijk superorganisme.

Wat we mogelijk meemaken, is de opkomst van het eerste echte mondiale bestuurssysteem voor de mensheid – een systeem dat niet opereert via traditionele politieke mechanismen, maar via de integratie van ethiek, technologie en een geclaimde economische noodzaak. Of dit de volgende evolutionaire stap van de mensheid vertegenwoordigt of haar meest geavanceerde kooi, hangt af van wie de macht behoudt om de ethiek te definiëren die het systeem bestuurt.

Conclusie: De Elegante Architectuur van Controle

De architectuur is elegant in haar eenvoud. De Noachidische wetten [50] leggen de juridische basis op kosmische schaal. Het Handvest van de Aarde operationaliseert de planetaire ethiek daaronder, en de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens levert de ethiek op humanitair niveau. Swidlers cosmo-antropocentrische raamwerk past perfect in deze hiërarchie, waarbij zijn principes van ‘rechten versus verantwoordelijkheden’ een cruciale rol spelen.

[Afbeelding: Diagram van Wilber’s bewustzijnsniveaus]
Alt-tekst: Diagram dat Wilber’s bewustzijnsniveaus toont, van egocentrisch tot kosmocentrisch, als een hiërarchische en geneste structuur.

Wilbers bewustzijnssferen volgen hetzelfde patroon, waardoor een complete architectuur ontstaat waarin persoonlijke ontwikkeling, sociale evolutie en kosmische realisatie samenkomen. Dit alles wordt mogelijk gemaakt door de Levensboom en geoperationaliseerd door Bogdanovs Tektologie, Proletkult en Empiriomonisme.

• Cohens inversie zorgt ervoor dat ethiek uit de wet voortvloeit.
• Het resulterende morele kader wordt een Spinozistische ervaring: geen regels die je volgt, maar de structuur van de realiteit zelf.
• De Levensboom biedt de fractale implementatie, die dezelfde controlelogica op elke schaal – van individueel bewustzijn tot mondiaal niveau – recursief codeert.
• Subsidiariteit voltooit de cirkel door alle autoriteit aan de top te concentreren, terwijl de illusie van lokale autonomie behouden blijft.

Het oorspronkelijke sjabloon werd geleverd door het Londense banken-clearinghousesysteem (1790-1860). Centrale banken waren vanaf het begin betrokken, niet als latere deelnemers, maar als het prototype voor alle latere bestuursstructuren. Wat naar voren komt, is het meest geavanceerde controlesysteem van de mensheid, vermomd als oude wijsheid, filosofische verfijning en democratische evolutie. De complexiteit verhult de essentie: wereldwijde wet wordt universele ethiek, wordt geleefde ervaring, wordt gecentraliseerde macht.

Elke deelnemer gelooft dat hij of zij bezig is met het ontdekken van eeuwige waarheden binnen een afzonderlijk kennisdomein. In werkelijkheid bouwen ze allemaal aan een geïntegreerde infrastructuur voor een ESG-scorende, Digital Twin ‘indicator’-surveillancedictatuur.

De bewijzen suggereren dat de Levensboom voor sommigen nooit slechts een mystiek diagram was. Het was een architectonische blauwdruk – en de constructie is bijna voltooid. Maar één vraag blijft over: wie zit er aan de top en stelt deze ‘kosmische ethiek’ vast?

Misschien heeft de Bank of England altijd al het antwoord gehad. En misschien, heel misschien, is dat de reden waarom Henry Commagers ‘Declaration of Interdependence’, die expliciet opriep tot een ‘nieuwe wereldorde’, tot voor kort werd gehost op de website van de Federal Reserve Bank of Philadelphia [51].

Dit artikel schetst een complex en verontrustend beeld van mondiaal bestuur, waarin filosofie, technologie en financiën samenkomen. Is dit een onvermijdelijke evolutie of een zorgvuldig ontworpen systeem? De vraag is niet alleen wie de regels schrijft, maar wie de realiteit zelf definieert. Wat is uw conclusie? Deel uw analyse in de reacties hieronder.

---