Een stille staatsgreep via Trisectorale Netwerken. Zie hoe de VN en elite-NGO’s de democratie ondermijnen met een web van resoluties en rapporten.
10 juli 1998. Dat was de dag waarop de Wereldwijde Coup d’état plaatsvond. Natuurlijk noemden ze het zelf niet zo. Dat zou te eerlijk zijn. Ze noemden het:
‘Regelingen en praktijken voor de interactie van niet-gouvernementele organisaties in alle activiteiten van het systeem van de Verenigde Naties’ ¹.
Het lijkt me gepast om te beginnen met een korte schets van de historische veranderingen in de interacties tussen NGO’s en de Verenigde Naties. Hoewel we technisch gezien zouden moeten beginnen bij de oprichting van de VN zelf, starten we in 1968, een jaar waarin een van de drie sleutelgebeurtenissen plaatsvond vanuit het perspectief van NGO’s – een gebeurtenis die pijnlijk zichtbaar is in de grafiek die de jaarlijkse hoeveelheid NGO-registraties bij ECOSOC toont.
De Sluipende Overname: Een Chronologie
- 23 mei 1968 – ECOSOC Resolutie 1296 ².
De Verenigde Naties leggen “consultatieve betrekkingen” vast met niet-gouvernementele organisaties. Dit was de eerste officiële barst in de dam, de deur die op een kier werd gezet voor niet-gekozen actoren om invloed uit te oefenen.
- December 1987 – A/RES/42/186 ³.
Tegen de achtergrond van het Brundtland-rapport schetst dit document de inspanningen die nodig zijn voor “duurzame ontwikkeling”. Het roept op tot meer participatie van het bedrijfsleven en NGO’s en framet dit zelfs als een ‘vereiste’. De agenda wordt duidelijk: de private sector en hun NGO-vrienden moeten aan tafel.
- December 1987 – A/RES/42/187 ⁴.
Item 17 is pijnlijk direct en ‘roept regeringen op om niet-gouvernementele organisaties, de industrie en de wetenschappelijke gemeenschap vollediger te betrekken bij nationale en internationale inspanningen voor duurzame ontwikkeling’. De druk wordt opgevoerd.
- December 1989 – A/RES/44/228 ⁵.
Het officiële startsein voor de Earth Summit in Rio, 1992. Het document staat bol van de herhaalde oproepen voor extra financiële steun en discussies over klimaatverandering, biodiversiteit en CO2-‘vervuiling’. Het eindigt met het verzoek aan ‘niet-gouvernementele organisaties met een consultatieve status bij de Economische en Sociale Raad om, waar passend, bij te dragen aan de Conferentie’. De mede-samenzweerders worden officieel uitgenodigd.
- Mei 1991 – A/RES/45/264 ⁶.
Roept op tot de herstructurering van ECOSOC, omdat dit rechtstreeks verband houdt met de opname van NGO’s. De structuur wordt aangepast om de infiltratie te vergemakkelijken.
- Juli 1993 – ECOSOC Resolutie 1993/80 ⁷.
Nog een oproep tot herstructurering van ECOSOC, specifiek gericht op de opname van NGO’s. Ze blijven hameren op hetzelfde aambeeld.
- Juli 1996 – ECOSOC Resolutie 1996/31 ⁸.
Een formeel verzoek om ECOSOC Resolutie 1296 (zie hierboven) bij te werken. De regels worden versoepeld om de poorten nog verder open te zetten.
- Oktober 1996 – ECOSOC 1996/297 ⁹.
Een formeel verzoek aan de Algemene Vergadering om de ‘deelname van niet-gouvernementele organisaties op alle gebieden van het werk van de Verenigde Naties’ te onderzoeken. Geen enkel domein mag nog veilig zijn voor hun invloed.
- December 1997 – NGO Besluit 52/453 ¹⁰.
Herhaalt de oproep dat NGO’s uit alle hoeken van de wereld mogen deelnemen aan alle gebieden van alle VN-activiteiten. De boodschap is duidelijk: totale overname.
- December 1997 – Versterking van het VN-systeem ¹¹.
Deze sessie introduceert het conceptrapport van de voorgestelde hervorming.
Ik vraag me af waarom dit nooit publiekelijk is gemaakt. Nou ja… een beetje dan. Het werd zorgvuldig verstopt in een zogenaamd belangrijkere aankondiging… vlak voor Kerstmis, zodat niemand er aandacht aan zou besteden ¹².
Natuurlijk vind ik, na het voltooien van dit alles, een geschiedenispagina over dit onderwerp die mijn hele tijdlijn bevestigt. Het bevat extra details, maar die zijn in deze context overbodig. Ongelooflijk genoeg werken niet alleen alle links op die pagina niet meer, maar lijken ook de Wayback-kopieën recentelijk te zijn gewist ¹³. Niets te verbergen, toch?
Het Grote Plan Onthuld
Het primaire rapport (A/53/170), uitgebracht in juli 1998, was getiteld ‘Regelingen en praktijken voor de interactie van niet-gouvernementele organisaties in alle activiteiten van het systeem van de Verenigde Naties’ ¹⁴. Hoewel hoofdstuk 6 de titel ‘Versterking van de deelname van niet-gouvernementele organisaties op alle gebieden van het VN-systeem’ draagt, is de cruciale sectie eigenlijk hoofdstuk 3 – ‘Bruggen bouwen tussen het maatschappelijk middenveld en de Verenigde Naties’.
Het begint met een opsomming van de hierboven genoemde documenten, herhaalt de oproep om NGO’s bij alle activiteiten te betrekken, en beschrijft vervolgens de snelle toename van NGO’s met consultatieve status, voordat item 3 toevoegt:
‘Hervorming en herstructurering van de Verenigde Naties vallen dus samen… De groeiende invloed en rol van niet-statelijke actoren is zowel een kenmerk als een oorzaak van onze veranderende internationale omgeving. NGO’s zijn de duidelijkste manifestatie van wat wordt aangeduid als “maatschappelijk middenveld”, dat wil zeggen, de sfeer waarin sociale bewegingen zich organiseren rond doelstellingen, …’
En dit is een belangrijke toevoeging. Want hoewel een NGO een CSO (civil society organisation) is, is een CSO NIET NOODZAKELIJKERWIJS een NGO. CSO’s omvatten ook gemeenschapsgroepen, vakbonden, op geloof gebaseerde organisaties, beroepsverenigingen, sociale bewegingen en elke andere groep die is gevormd door mensen in het maatschappelijk middenveld die naar gemeenschappelijke doelen toewerken. Met andere woorden – door de terminologie subtiel te verschuiven naar CSO’s, hebben ze de deur geopend voor een veel breder scala aan organisaties.
Het rapport gaat verder met lyrische teksten over NGO’s, voordat item 6 toevoegt:
‘Die NGO’s die een consultatieve status krijgen, verwerven bepaalde rechten en verantwoordelijkheden. De voorlopige agenda van de Raad wordt aan hen allemaal meegedeeld en NGO’s met een algemene status hebben het recht om punten op deze agenda en die van de subsidiaire organen van de Raad te plaatsen.’
Hiermee wordt duidelijk dat NGO’s met Algemene Consultatieve Status (het hoogste niveau) het recht hebben om agendapunten te bepalen!
Dit wordt gevolgd door een lang en slaapverwekkend verkooppraatje over waarom NGO’s zo geweldig zijn. De volgende vier pagina’s zijn allemaal bedoeld om deze visie te ‘verkopen’, maar item 15 voegt toe:
‘De meerderheid van de fondsen, agentschappen en programma’s van het VN-systeem heeft ook een duidelijk mandaat van hun bestuursorganen gekregen om met NGO’s samen te werken, en heeft een breed scala aan mechanismen ontwikkeld om dit te doen.’
…wat suggereert dat het initiatief in dit stadium al ver gevorderd was. Dit rapport is eigenlijk slechts een publieke openbaarmaking – vooral gezien de reeds hoge aantallen NGO’s met consultatieve status die in het rapport worden benadrukt. Ten slotte verschuift het rapport naar details over ‘een groeiend operationeel partnerschap’, wat… simpelweg meer van hetzelfde opsomt.
Het grootste deel van dit rapport is een eindeloos, continu verkooppraatje. We slaan door naar item 46 voordat we bij iets substantiëlers aankomen:
‘Aldus zijn NGO’s actief betrokken bij operationele activiteiten van de Verenigde Naties, hetzij als uitvoerende agentschappen van door de VN geleide projecten, hetzij als begunstigden (of “klanten”) van projecten of subsidies. In de afgelopen jaren is deze betrokkenheid toegenomen en “stroomopwaarts” verschoven, aangezien NGO’s steeds vaker deelnemen aan het ontwerp van projecten.’
…in de jaren voorafgaand aan dit rapport hadden NGO’s hun invloedssferen al gestaag uitgebreid. Ze voerden niet alleen projecten uit, maar waren ook betrokken bij de planning ervan, waarbij item 47 verdergaat:
‘Ze zijn ook belangrijke financieringsbronnen geworden voor sommige programma’s van de Verenigde Naties.’
…en dat is… nogal een probleem, want de oorspronkelijke bedoeling was dat ze een adviserende rol zouden spelen. Maar nu ze projecten plannen, uitvoeren en zelfs financieren, gaan ze ver buiten het oorspronkelijke doel. Het rapport noemt onderzoek, informatieverstrekking, beleidsdialoog, belangenbehartiging en effectieve informatieprogramma’s als gebieden van betrokkenheid, voordat item 48 de volgende veelzeggende zin levert:
‘De reikwijdte van de operationele samenwerking met NGO’s gaat in feite veel verder dan fondsenwerving en programma-uitvoering, en omvat activiteiten zoals onderzoek en informatieverstrekking, beleidsdialoog en belangenbehartiging. Via dit laatste hebben NGO’s een zeer belangrijke en behulpzame rol gespeeld door bruggen te slaan tussen de Verenigde Naties en het maatschappelijk middenveld in het algemeen.’
En zomaar is de NGO de facilitator geworden tussen de Verenigde Naties en het maatschappelijk middenveld. Dat is… een behoorlijk probleem in mijn boek, want dat is waar verkiezingen voor bedoeld zijn. Dit… dit is overduidelijk nep-grassroots democratie, en zeker geen democratie. En toch, in deze mate:
‘Bovendien, als een vertrouwde gesprekspartner tussen het VN-systeem en NGO’s, en om directe communicatie, interactie en dialoog te vergemakkelijken, organiseert de Dienst van tijd tot tijd overleg tussen VN-agentschappen en NGO’s over specifieke sectorale kwesties. Het organiseerde ook twee inter-agency consultaties in 1997 om de samenwerking met het maatschappelijk middenveld te bespreken, de ene getiteld “Werken met het maatschappelijk middenveld: Kwesties en uitdagingen” en de andere gericht op operationele samenwerking met NGO’s.’
…de Verenigde Naties organiseerden zelfs overleg van die strekking.
Item 59 vervolgt:
‘De aanwezigheid en betrokkenheid van NGO’s bij alle grote conferenties, van de Conferentie van de Verenigde Naties over Milieu en Ontwikkeling tot Habitat II, heeft het bestaan van een wereldwijd draagvlak voor de activiteiten van de Verenigde Naties aangetoond en heeft de Organisatie in staat gesteld nieuwe bruggen te slaan met het maatschappelijk middenveld in het algemeen.’
…waarbij opnieuw wordt opgemerkt dat NGO’s betrokken waren bij elke grote conferentie sinds de Earth Summit in Rio, 1992. Wat niet echt een verrassing is, gezien hoe onbegrijpelijk corrupt dat evenement was.
Het Draaiboek voor de Overname
Zoals in dit rapport wordt uiteengezet, waren NGO’s in 1998 al zwaar betrokken bij alle activiteiten van de Verenigde Naties, en werd er ook steeds meer op hen vertrouwd voor de financiering, planning en uitvoering van programma’s – volledig buiten de democratische participatie om. De volgende vraag is dus… wat houdt planning en uitvoering precies in?
En die vraag wordt beantwoord door het rapport ‘Critical Choices’ uit 2000 (niet-zo-toevallig getimed met de Global Compact). Met deelname van Jimmy Carter en Klaus Schwab (en Maurice Strong als adviseur), schetst dit rapport de rol van het ‘Trisectorale Netwerk’, of alternatief, het ‘Global Public Policy Network’.
Maar het rapport is – handig – verdwenen sinds de downtime van Wayback… Dat is echter geen groot probleem, want de hoofdauteur heeft ook bijgedragen aan een kort stuk getiteld ‘Beyond Multilateralism: Global Public Policy Networks’ ¹⁵. De eerste vier pagina’s geven een inleiding op het concept.
Global Public Policy Networks (Trisectorale Netwerken) omvatten:
- publiek (overheid)
- privaat (bedrijfsleven)
- internationale organisaties (Verenigde Naties + agentschappen), en
- maatschappelijk middenveld (NGO’s, en over het algemeen nep-‘grassroots’ organisaties, etc.).
En dat is… vrijwel alles wat je uit die pagina’s hoeft te halen… zelfs als er een vroege verwijzing is naar ‘intergenerationele rechtvaardigheid’…
Wat deze ‘Global Public Policy Networks’ nu eigenlijk doen? Dit is hun vijfstappenplan:
- ‘Nieuwe kwesties op de mondiale agenda plaatsen’
Bewustzijn creëren over kwesties – een stap die bijna gegarandeerd een CSO betrekt. Waarom? Omdat als het bedrijfsleven het initiatief zou nemen, het veel te veel aandacht zou trekken, en de publieke en internationale organen communiceren al met elkaar. Bijgevolg zal dit waarschijnlijk ofwel een CSO en een regering inhouden, of – wat ik persoonlijk veel waarschijnlijker vind – een CSO met de Verenigde Naties. - ‘Het faciliteren van de onderhandeling en vaststelling van mondiale normen’
De planningsfase – bepalen wat er moet gebeuren, hoe het moet gebeuren, en welke regelgevende omgeving het vereist. Dit – opnieuw – omvat vrijwel zeker een combinatie van CSO’s, de Verenigde Naties, en waarschijnlijk een ‘denktank’. - ‘Kennis verzamelen en verspreiden’
De informatie die nodig is om de taak uit te voeren; d.w.z. een absoluut perfecte plek om een informatie-clearinghouse in te voegen, dat strategisch informatie censureert. - ‘Nieuwe markten creëren of bestaande markten verdiepen’
Dit is waar het bedrijfsleven in beeld komt, in samenwerking met de CSO of misschien de VN om manieren te vinden om te profiteren van de implementatie. - ‘Innovatieve implementatiemechanismen’
Voor een doorlopende inspanning is een organisatie vereist. Als je er een creëert om je op een specifiek onderwerp te richten – bijvoorbeeld een soort milieubescherming – zou dit de plek zijn om het in te voegen, zodat toekomstige beslissingen over jouw onderwerp van belang niet democratisch worden bepaald.
Dat zijn in wezen de 5 stappen, die het volledige proces van planning tot uitvoering schetsen. En waarom denk ik dat de CSO dit proces aanstuurt? Simpel.
Omdat een NGO, om een kwestie op de agenda van de Verenigde Naties te plaatsen, de Algemene Consultatieve Status moet hebben.
Laten we dus terugkeren naar die vijf stappen, en aannemen dat de CSO het WWF is (dat de Algemene Consultatieve Status heeft), en het onderwerp betrekking heeft op het controleren van wereldwijde ‘ecosysteem-waterdiensten’ om zogenaamd de planeet te redden.
- Met de mogelijkheid om onderwerpen op de mondiale agenda te plaatsen, brengt het WWF de vermeende kwestie van kritiek afnemende ‘ecosysteem-waterdiensten’ aan de orde, om te worden besproken op de volgende Algemene Vergadering.
- De kwestie wordt erkend, en de planning begint met het WWF en de VN die op zoek gaan naar belanghebbenden – en al snel vaststellen dat een bepaalde CSO bij uitstek geschikt is voor de klus: het WWF zelf. Vervolgens benoemen ze UNEP, de IUCN en de Rockefeller Foundation, die gezamenlijk besluiten hun favoriete VN-Universiteitsinstelling te betrekken, die al jaren haar studenten volpompt met de fijnste, geconcentreerde marxisme, zogenaamd de ‘best beschikbare wetenschap’ vertegenwoordigend. En deze ‘belanghebbenden’ werken vervolgens samen om een plan te maken om ons allemaal te beschermen.
- Nu staat de IUCN erop dat we niet zomaar iedereen kunnen vertrouwen met het verstrekken van kwaliteitsinformatie, en eist dus dat alle informatie afkomstig moet zijn van ofwel het IPCC zelf, of alternatief… wat Paul Raskin – op een volkomen onpartijdige en onbevooroordeelde manier – suggereert. Het nettoresultaat is dat het IPCC, de Club van Rome en het Royal Institute of International Affairs worden aangesteld om volledig onbevooroordeelde informatie te verstrekken – hoewel de Council on Foreign Relations een acceptabel alternatief is mocht de RIIA de oproep van Raskin op die dag niet beantwoorden.
- De capaciteit om uit te voeren ligt bij de zakelijke belanghebbenden, en dat is waar het WEF in beeld komt. Gelukkig, door puur toeval, heeft de Rockefeller Foundation talloze partners die de opmerkelijke vooruitziendheid hadden om precies in deze ruimte te stappen waarvoor nu een volkomen legitieme, en zeker niet gefabriceerde, vraag bestaat.
- Aangezien de kwestie echter voortduurt, wordt er een Global Water Partnership opgericht, belast met de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat toekomstige ‘ecosysteem-waterdiensten’ … eh, zeer winstgevend zijn.
En aangezien ik de bekende man van actie van het Collegium International, António Guterres, duidelijk niet kan bellen om te informeren naar de geldigheid van dit voorbeeld, laten we dit scenario in plaats daarvan door ChatGPT halen. En… JAWEL, het is een geldige kritiek.
Natuurlijk is het dat. Het is precies wat we op dit eigenste moment om ons heen zien ontvouwen – het democratische proces dat volledig wordt ondermijnd. En we zouden verder kunnen gaan en die NGO’s kunnen opnemen die projectfinanciering verstrekken, en die uiteraard dreigen die financiering in te trekken tenzij ze hun zin krijgen.
De Twee Fasen van de Coup
Zoals kort aangestipt, hebben de vijf bovenstaande stappen betrekking op twee verschillende fasen. We hebben de planningsfase (stappen 1-2) en de uitvoeringsfase (stappen 3-5). Binnen de planningsfase zijn er twee stappen: het doel stellen en de faciliterende omgeving creëren. Voor het geval je nog niet doorhad waar ik naartoe ga: die twee (plannings)stappen zijn exact dezelfde als die worden beschreven in het artikel van Tony Blair uit 1991 in Marxism Today ¹⁶.
Je kunt de volledige analyse vinden in het artikel over ‘The Third Way’, maar de enige twee citaten die hier echt van belang zijn, zijn:
‘De overheid moet een volledige en actieve rol spelen bij het helpen van de industrie om te groeien en te moderniseren. Het verschil is dat in plaats van dat de relatie tussen overheid en industrie deel uitmaakt van een ideologische strijd om territorium tussen de publieke en private sector, het een partnerschap wordt voor het bereiken van bepaalde specifieke doelstellingen in het algemeen belang. Het echte debat zou moeten gaan over de aard van deze doelstellingen en de manier waarop ze worden bereikt.’
… het stellen van het doel (zogenaamd in het algemeen belang), en –
‘Het algemeen belang vereist actie van de overheid om een volledig concurrerende markt te garanderen om monopolies te voorkomen en keuze te stimuleren. Het eist ook dat bedrijven die op de markt opereren, dit doen met maatschappelijke verantwoordelijkheid, zowel naar de klant als naar de bredere gemeenschap. Een visie op de markt en het milieu vanuit het algemeen belang zou bijvoorbeeld veel verder gaan dan alleen zeggen dat bedrijven niet moeten vervuilen, of moeten betalen voor de vervuiling die ze veroorzaken. De overheid moet bereid zijn actief in te grijpen om milieuvriendelijke producten en werkmethoden te bevorderen. Maar in ruil daarvoor zouden het bedrijf en de consument enige beperking in vrijheid of een kostenstijging moeten accepteren.’
… de creatie van wetten, normen en ethische codes die die markt faciliteren… en laten we die ‘beperking in vrijheid’ niet vergeten…
Wat ik suggereer is dat de voorwaarden die Tony Blair in zijn Marxism Today-artikel uit 1991 schetst, worden gefaciliteerd door NGO’s met Algemene Consultatieve Status die bij de Verenigde Naties zijn geregistreerd. Deze organisaties bevinden zich in een ideale positie als men invloed wil uitoefenen en uiteindelijk de mondiale aangelegenheden wil controleren.
En Blair’s pamflet ‘The Third Way’ uit 1998 promoot niet alleen publiek-private partnerschappen (stap 4 hierboven) en roept maatschappelijke organisaties op, vraagt om meer mondiaal bestuur om ‘mondiale problemen op te lossen’ (stap 5 hierboven)… en natuurlijk onder het mom van het ‘algemeen welzijn’.
De enige stap van de 5 hierboven die niet rechtstreeks wordt genoemd in het Marxism Today-artikel of zijn Fabian Pamphlet 588, is stap 3 over informatie-clearinghouses – maar dat lijkt in deze context sowieso niet bijzonder relevant.
De Eindfase: De Cirkel is Rond
Voordat we het Carter/Schwab-rapport uit 2000 afronden, laten we snel kijken naar een ander rapport uit datzelfde jaar – ‘We, the Peoples’, zogenaamd van Kofi Annan – waarin we discussies vinden over ‘mondiale beleidsnetwerken’, en de rol van het maatschappelijk middenveld bij het framen van debatten (stap 1), het vergroten van het bewustzijn (stap 1), het verspreiden van kennis (stap 3), het onderhandelen over overeenkomsten over nieuwe mondiale normen (stap 2), en het creëren van de mondiale instellingen (stap 5) die belast zijn met het monitoren van de… meta-crisis. Maar het gaat verder:
‘En het zal maatschappelijke organisaties de informatie verschaffen die ze nodig hebben om bedrijven en overheden verantwoordelijk te houden voor het nakomen van hun milieuverplichtingen.’
…wat CSO’s in de positie plaatst om niet alleen het doel, het ‘algemeen welzijn’ zogezegd, te bepalen, maar ook om de partijen ter verantwoording te roepen.
Maar afgezien daarvan behandelt dit document alle stappen behalve item 4, wat een volledige afstemming toont – afgezien van het zakelijke aspect dat hier niet relevant is, aangezien het beoogde publiek van dit document ‘de mensen’ is.
En tot slot… het rapport zelf ¹⁸. Het is ‘Critical Choices’ van Reinicke en Deng, dat nu van Wayback is verdwenen. Medewerkers zijn onder meer Achim Steiner en Maurice Strong. Het werd gefinancierd door de VN Foundation van Ted Turner en de Rockefeller Foundation.
En… het schetst twee ‘bestuurslacunes’ die zijn achtergelaten door globalisering en de technologische revolutie… beide werden door Tony Blair behandeld in The Third Way. Verder is het… volkomen voorspelbaar.
Wat de werking betreft… het is identiek aan het hierboven genoemde paper, dus er valt weinig over te zeggen.
Interessant is dat het rapport suggereert dat de Verenigde Naties zichzelf opnieuw moeten uitvinden als een skeletorganisatie, die slechts organisatorische gaten opvult voor de echte ‘belanghebbenden’. De VN zou worden gedegradeerd tot rollen als ‘vergaderingen organiseren’, ‘een platform bieden’, ‘sociaal en normatief ondernemerschap’ en dergelijke. In zekere zin is dit ongelooflijk, omdat het een indirecte erkenning is dat de Verenigde Naties niets meer zijn dan een hol vat, dat de ‘belanghebbenden’ dient.
Maar we moeten natuurlijk eindigen met een verbazingwekkend gedurfde bewering: ‘Trisectorale Netwerken bieden een mechanisme voor de Verenigde Naties om haar geloofwaardigheid te herstellen’.
En dit heeft inderdaad mijn overtuiging versterkt dat de Verenigde Naties met de grond gelijk gemaakt moeten worden – dus op een ietwat onverwachte manier is het ironisch genoeg op dat front geslaagd.
Tot slot, laten we op ontdekkingsreis gaan. Het rapport schetst een reeks successen, waaronder:
- Bossen en intergenerationele rechtvaardigheid.
Deze werden als eerste te gelde gemaakt via ‘ecosysteemdiensten voor koolstofemissiekredieten’. - De Wereldcommissie voor Dammen.
Dit was in feite de proefballon. Substack-artikel hierboven gelinkt. - Het Roll Back Malaria Initiatief.
Nog een manier om geld te verdienen aan vermeende gezondheid. - Het Urban Management Programme.
Stadsplanning.
- De Medicijnen voor Malaria Venture.
Meer indirecte subsidie voor de farmaceutische industrie. - De Global Environment Facility.
Gebruikt om CBD- en UNFCCC-ondernemingen te financieren. - Het Montreal Protocol.
De proefballon met betrekking tot de handel in emissierechten. - Het Global Knowledge Partnership.
Een toekomstige onderneming om informatie te controleren.
- Het Global Water Partnership.
Oh wacht, dat was geen grap – - De Global Alliance for Vaccines and Immunisation.
Maar die wel.
Maar hoewel het misschien moeilijk te bevatten is, is het uitbetalingsmechanisme niet het ware doel van dit construct.
4. Bronnenlijst
- https://digitallibrary.un.org/record/259709/files/A_53_170
- https://archive.globalpolicy.org/ngos/ngo-un/info/res-1296.htm
- https://undocs.org/Home/Mobile?FinalSymbol=A%2FRES%2F42%2F186&Language=E&DeviceType=Desktop&LangRequ=False
- https://undocs.org/Home/Mobile?FinalSymbol=A%2FRES%2F42%2F187&Language=E&DeviceType=Desktop&LangRequ=False
- https://undocs.org/Home/Mobile?FinalSymbol=A%2FRES%2F44%2F228&Language=E&DeviceType=Desktop&LangRequ=False
- https://undocs.org/Home/Mobile?FinalSymbol=A%2FRES%2F45%2F264&Language=E&DeviceType=Desktop&LangRequ=False
- https://ecosoc.un.org/sites/default/files/documents/2023/resolution-1993-80.pdf
- https://www.unov.org/documents/NGO/NGO_Resolution_1996_31.pdf
- https://ecosoc.un.org/sites/default/files/documents/2023/decision-1996-297.pdf
- https://undocs.org/Home/Mobile?FinalSymbol=a%2F52%2F49(Vol.II)(SUPP)&Language=E&DeviceType=Desktop&LangRequested=False
- https://digitallibrary.un.org/nanna/record/248051/files/A_52_L.71-EN.pdf?withWatermark=0&withMetadata=0&version=1®isterDownload=1
- https://press.un.org/en/1997/19971219.ga9388.html
- https://archive.globalpolicy.org/component/content/article/177-un/31722-ngo-access-at-un.html
- https://digitallibrary.un.org/record/259709/files/A_53_170
- https://library.fes.de/pdf-files/ipg/ipg-2000-2/artwitte-reinicke-benner.pdf
- https://web.archive.org/web/20190227231712/http://www.unz.com/PDF/PERIODICAL/MmToday-1991oct/34-38/
- https://web.archive.org/web/20000620193731/http://www.un.org/millennium/sg/report/fum
- https://pdfupload.io/docs/62ebaeae
