Tussen 2021 en 2025 publiceerden vijf invloedrijke, mondiale instituten een reeks rapporten die een opmerkelijk gelijkaardige visie schetsten over hoe de wereld bestuurd zou moeten worden. Natuurlijk hebben ze u dat niet met zoveel woorden verteld. Dat zou immers eerlijk zijn, en eerlijkheid is niet bepaald hun sterkste kant.
Maar het simpele feit is dat dit geen vrijblijvende beleidsvoorstellen zijn — ze vertegenwoordigen een fundamentele machtsverschuiving op wereldwijde schaal.
We kennen het liedje inmiddels wel. Vanwege ‘wereldwijde uitdagingen’ zou het democratische model zoals we dat kennen simpelweg niet meer volstaan. Nee, de democratie moet ‘versterkt’ worden¹, een term die in werkelijkheid staat voor het concentreren van de macht bij een kleine elite, terwijl de verantwoordelijkheid juist wordt verspreid. Zo wordt diezelfde elite beschermd tegen de schuld voor de negatieve gevolgen die onvermijdelijk ontstaan. En dit alles gebeurt natuurlijk onder het mom van ‘het algemeen belang’ — wat in de praktijk vooral hun belang is, uiteraard.
Kwesties als klimaatverandering en sociale ongelijkheid zijn bijvoorbeeld verheven tot morele noodzaken. Ze zijn zó urgent geworden dat ze – zogenaamd – nieuwe bestuursvormen rechtvaardigen. Bestuursvormen die de traditionele democratische processen omzeilen ten gunste van management door ‘experts’, en in toenemende mate, door AI. En dat elke stap die tot nu toe is gezet om die ongelijkheid uit te roeien precies het tegenovergestelde effect heeft gehad, met een onevenredig zware klap voor met name de westerse middenklasse², doet er zogenaamd niet toe. Ondertussen leiden de mainstream media u af met alles van volstrekt irrelevante zaken tot regelrechte leugens.
De Vijf Sleutelrapporten
- Mark Carney’s ‘Value(s)’³ (2021) – De voormalige gouverneur van de Bank of England en de Bank of Canada stelt dat de financiële wereld een ‘maatschappelijk doel’ moet dienen, en niet alleen winst. Mocht je, net als hij, in de positie zijn om op deze ‘maatschappelijke doelen’ vooruit te lopen, dan kun je daar natuurlijk enorme winsten mee behalen, iets waar Carney zich ongetwijfeld volledig bewust van is. Vanzelfsprekend wordt dit als ‘moraliteit’ bestempeld wanneer je een corrupte centrale bankier bent die in werkelijkheid geen zier geeft om de gewone man.
- De ‘Task Force on Capitalism in Transition’⁴ van de Trilateral Commission (2022) – Stelt een ‘vijfde-fase kapitalisme’ voor, georganiseerd rond klimaat-, digitale toegankelijkheids- en gelijkheidsdoelen. Wanneer je onderzoekt wat dit rapport feitelijk voorstelt, blijkt het opmerkelijk synchroon te lopen met de zelfzuchtige ‘waarden’ van Mark Carney – wat natuurlijk geen toeval is. Sterker nog, het beweegt zich verdacht veel in de richting van communistische definities van laatkapitalisme, wat natuurlijk minder met kapitalisme te maken heeft en meer met wetenschappelijk socialisme, aangestuurd door ‘deskundige’ technocraten.
- ‘In Tandem’⁵ van de Fabian Society (2023) – Roept op tot permanente coördinatie tussen centrale banken en overheidsuitgaven. Dit rapport is al eerder behandeld, en wat het feitelijk voorstelt – uiteraard niet in zulke eerlijke bewoordingen – is dat de macht over het fiscaal beleid (zoals belastingen en uitgaven) wordt overgedragen aan de Bank of England. Een instituut dat daar uiteraard geen enkel democratisch mandaat voor heeft en weigert de verantwoordelijkheid te aanvaarden voor de continue, opzettelijke misstappen die ze met zekerheid hebben veroorzaakt.
- ‘Competing Visions of International Order‘⁶ van Chatham House (2025) – Brengt in kaart hoe klimaatpartnerschappen de nieuwe diplomatie worden. Dit is in feite slechts de volgende stap in een proces dat eind jaren ’80 begon met Michael Grubb, die beleid uitstippelde dat uitmondde in ‘Combating Global Warming’ en de uiteindelijke monetarisering van lucht en water. Dit alles gebeurt natuurlijk onder het mom van ‘de planeet redden’ en dus ‘moraliteit’ — en laat de gewone man, die ondertussen stapsgewijs van zijn bezittingen wordt beroofd doordat de prijzen van alledaagse consumptiegoederen naar stratosferische hoogten stijgen, maar stikken. Dat zijn nu eenmaal de kosten voor het beschermen van… tja, voornamelijk henzelf. Ondertussen laten ze hun mede-samenzweerders van de Fabian Society rapporten schrijven over ‘geld in uw zak’ (dat ze van u willen afpakken), terwijl de regering van Keir Starmer dit beleid implementeert met leugens die zo dik zijn dat alleen pathologische gevallen zoals leden van het uitvoerend comité (zoals Keir zelf) ze schaamteloos zouden kunnen napraten. Maar goed, als hoofd van het Openbaar Ministerie was hij uiteindelijk verantwoordelijk voor het laten lopen van Jimmy Savile⁷, dus wat kun je reëel verwachten?
- ‘Climate Realism’⁸ van de Council on Foreign Relations (2025) – Kadert klimaatactie in als een nationale veiligheidsstrategie. Het maakt niet uit dat het beleid uiteindelijk wordt bepaald door ondoorzichtige ‘black box’-modellen, en dat er enorme beloningen zullen toeschuiven naar de leden van de CFR zelf – terwijl de Amerikaanse middenklasse langzaam ten onder wordt gebracht⁹. Dat is wat voor de leden van de Council of Foreign Relations telt als ‘moraliteit’, net als voor hun mede-samenzweerders bij Chatham House.
Maar zoals gezegd: deze vijf rapporten vertonen een aanzienlijke overlap. Chatham House en de CFR zullen voorspelbaar beweren dat het allemaal draait om het beschermen van de bevolking (terwijl ze weigeren de verantwoordelijkheid te dragen voor de ellende die hun strategische planning veroorzaakt). De Fabian Society zal optreden als de administrateur van de langetermijnvisie van de RIIA (Chatham House). De Trilateral Commission zal op ondemocratische wijze plannen hoe ze zichzelf financieel kunnen belonen op kosten van de belastingbetaler via de Trisectorale Netwerk-aanpak. Ondertussen zullen Mark Carney en de andere centrale bankiers stilletjes de vernietiging van de middenklasse vieren, maar glashard weigeren de verantwoordelijkheid te aanvaarden, terwijl ze zich schaamteloos bemoeien met verkiezingen, klimaatbeleid en andere politieke beslissingen waarvoor ze geen enkel democratisch mandaat hebben.
En Mark Carney springt er hier echt uit. Niet alleen omdat hij gouverneur was van de Bank of Canada en de Bank of England, maar ook omdat hij zich expliciet bemoeide met de Brexit-stemming¹⁰ en actief begon te pleiten voor het sturen van klimaatbeleid — zonder dat de Bank of England daar ook maar enig mandaat voor had. Sterker nog, als er één man is die in dit opzicht volledig doorgelicht moet worden, dan is hij het wel. Hoe de Canadezen deze man ooit in een politieke functie hebben kunnen kiezen, spreekt boekdelen over hoe corrupt de verkiezingen zijn geworden, waarbij de Canadese publieke omroep fungeert als niets meer dan een propaganda-orgaan voor wie hen ook maar omkoopt. De acties onder Trudeau laten in dat opzicht weinig aan de verbeelding over.
Natuurlijk zullen ze over alles liegen en beweren dat ze handelen in het belang van het ‘wereldwijde algemeen belang’, een belang waarover niemand ooit op een eerlijke manier zijn stem heeft mogen laten horen. En een snelle blik op de snel stijgende Gini-coëfficiënt¹¹, een direct gevolg van deze eenzijdige aanbevelingen, zou u eraan moeten herinneren dat deze mensen werkelijk de ergste, meest zielloze en schaamteloze leugenaars op deze planeet vertegenwoordigen. Ze zouden je bloed zonder aarzelen aan Graaf Dracula verkopen — en vervolgens je nabestaanden vertellen dat het in je eigen belang was. Sterker nog, ze zouden waarschijnlijk volhouden dat het kwam door de nieuwste ‘Covid-variant’ waarvoor je ‘gevaccineerd’ had moeten zijn. Dat deze mensen het lef hebben om over ‘moraliteit’ te spreken, zou u precies moeten vertellen hoe dat begrip tot een wapen is gemaakt, en dat u onder geen enkele voorwaarde de legitimiteit van een zogenaamde ‘planetaire ethiek’ of ‘universele moraal’ moet accepteren.
Maar voordat we elk rapport afzonderlijk doornemen: als geheel genomen, stellen deze rapporten een visie voor die rechtstreeks aansluit op wat in detail op deze substack is behandeld. Toch hebben ze dit nooit openlijk toegegeven, omdat ze wisten dat u bezwaar zou maken als u ooit door hun verhullende, Aesopische terminologie heen zou prikken. Maar als geheel genomen, stellen deze rapporten het volgende voor:
Real-Time Monitoring en Controle
AI-dashboards die in real-time emissies, sociale mobiliteit en bedrijfsgedrag volgen; digital twins die volledige economieën simuleren; automatische algoritmische triggers die overheidsuitgaven of beleidswijzigingen activeren zodra bepaalde meetwaarden worden bereikt.
Wat dit betekent: In plaats van gekozen volksvertegenwoordigers die beslissen wanneer er gehandeld moet worden, zouden computersystemen automatisch reageren op data — precies zoals we zagen tijdens Covid, waar vermeende besmettingscijfers per 100.000 inwoners het beleid stuurden, zonder enige vorm van democratische beraadslaging over het proces.
Permanent Crisismanagement
Klimaatverandering wordt behandeld als een voortdurende noodtoestand die constante interventie vereist; economische beleidscomités krijgen permanente autoriteit om normale begrotingsprocessen te overrulen; NGO’s krijgen formele rollen in de besluitvorming van de overheid naast gekozen functionarissen, wederom volledig buiten de democratische invloedssfeer en zonder dat er ook maar enige verantwoordelijkheid wordt aanvaard.
Wat dit betekent: ‘Noodtoestand’ wordt de nieuwe norm, wat een oneindige uitbreiding van de overheidsmacht rechtvaardigt — niet in de laatste plaats verkocht via het prisma van ‘de meta-crisis’, terwijl ‘Game B’ wetenschappelijke socialisten zoals Daniel Schmachtenberger hun lippen aflikken¹², denkend aan alle macht die ze natuurlijk nooit zullen krijgen. De geschiedenisboeken schetsen echter een heel ander lot voor degenen die de revolutie faciliteerden, aangezien zij dan te veel weten en dus als eersten in de rij zullen staan.
Stakeholder Capitalism
Bedrijven worden verplicht om ‘alle stakeholders’ te dienen; ESG-criteria worden verplicht en afgedwongen via leningen en investeringen; de beloning van directieleden wordt gekoppeld aan sociale en milieuprestaties, niet alleen aan winst. Een geleidelijke verschuiving naar een ‘Social Licence to Operate’, waarbij degenen die weigeren zich te conformeren uit de markt worden gedrukt.
Wat dit betekent: Particuliere ondernemingen worden instrumenten voor de implementatie van sociaal beleid dat door ‘experts’ wordt bepaald, en consumenten moeten de bijbehorende prijs betalen — vooral omdat het midden- en kleinbedrijf stelselmatig uit de markt wordt gedrukt, waardoor een steeds kleinere groep grote ondernemingen de prijzen kan dicteren onder het mom van ‘moraliteit’. Dit sociale beleid wordt echter uiteindelijk bepaald door ‘black box’-modellen, verkocht via de door ‘experts’ geclaimde ‘moraliteit’. In werkelijkheid kunnen – en zullen – deze absoluut gebruikt worden om te heersen. Absoluut.
Klimaat- en Gezondheidsdiplomatie als Machtspolitiek
Koolstoftarieven om landen met lagere milieunormen te straffen; ‘klimaatclubs’ — exclusieve handelsgroepen voor landen die voldoen aan door experts gedefinieerde normen; schone technologie wordt behandeld als een nationaal veiligheidsmiddel, vergelijkbaar met militair materieel.
Naleving van milieu- en pandemierichtlijnen wordt daardoor een vereiste om deel te nemen aan de wereldeconomie. Het B-Corp-stempel¹³ wordt opgedrongen aan kleinere spelers, en organisaties als de OESO worden gebruikt om landen die weigeren te gehoorzamen onder druk te zetten.
Al deze punten — ÁL deze punten — dienen uiteindelijk maar één enkel doel. En dat Moiseev in de jaren ’70 al erkende dat de pogingen van het IIASA om de toekomst te voorspellen volkomen zinloos waren, doet er niet toe, want dit ging nooit over ‘het redden van de planeet’. Dit ging altijd maar over één ding, en één ding alleen:
Een ‘Gerechtvaardigde’ Technocratie.
Dit zal aan de man worden gebracht via een combinatie van geclaimde moraliteit; Zimmerns internationale sociale rechtvaardigheid, milieurechtvaardigheid en de onmogelijk te berekenen claims van intergenerationele gelijkheid. En toch heeft Emma Rothschild decennia besteed aan het creëren van de instrumenten om precies dit te doen¹⁴, en deze instrumenten zullen op geen enkel moment bepalen dat haar eigen familie de rekening moet betalen, terwijl westerse landen ongetwijfeld met volle kracht zullen worden aangepakt. De drang naar de vermeende ‘meta-crises’ zal meedogenloos zijn, juist omdat het leidt tot een situatie waarin de zogenaamde ‘planetaire noodtoestand’ permanent is. En degenen die de overduidelijke leugens in twijfel durven te trekken, zullen worden bestempeld als ‘een gevaar voor onze collectieve toekomst’ en dus onmiddellijk worden gedeplatformd en gecensureerd — want slechts, en UITSLUITEND die ‘experts’ die tijdens Covid systematisch over alles hebben gelogen, zullen hun stem mogen laten horen over deze kwestie¹⁵. En wanneer — wanneer — die stem volledig onjuist blijkt te zijn, zullen deze experts uiteraard op geen enkele manier ter verantwoording worden geroepen. Want het waren tenslotte niet zij, maar de ‘black box’-modellen die incorrect waren, wat vervolgens roept om nóg hogere resolutie surveillancedata van over de hele wereld.
En zo zou het kunnen werken. Hoewel dit voorbeeld over ‘klimaatverandering’ gaat, zou het evengoed kunnen slaan op ‘pandemisch potentieel’ of ‘het instorten van de biodiversiteit’. Het maakt uiteindelijk niet uit, want de onderstaande blauwdruk is van toepassing op alle scenario’s, en het recente ‘pandemieverdrag’ behandelt ze voor het gemak allemaal op dezelfde manier, onder het mom van het potentieel veroorzaken van een pandemie (gemodelleerd met volledige straffeloosheid door onverantwoorde technocraten via ondoorzichtige ‘black box’-modellen).
Het IPCC zal nog meer schandalige leugens verkondigen en voorspellingen doen die onmogelijk gemaakt kunnen worden omdat de data praktisch oneindig zijn. Ze gebruiken ondoorzichtige modellen die niet voor inspectie openstaan, ‘gepatenteerde’ data die niet openbaar wordt gemaakt, en data van sensoren zonder metadata, die dus rijp zijn voor misbruik (d.w.z. dat ze naar believen dichter bij de grond kunnen worden geplaatst). De conclusies worden getrokken door een exclusief, handgeplukt expertpanel — allemaal gefinancierd door grote stichtingen die handig gebruikmaken van belastingvoordelen. Deze conclusies zullen door nationale parlementen worden gedrukt zonder ook maar een stemming of zelfs een debat, terwijl de mainstream media zichzelf zullen ontmaskeren als de pershoeren die ze werkelijk zijn door kritiekloos het geld aan te nemen. Dit alles zal worden gebruikt om uiteindelijk en doelbewust banen, en daarmee gezinnen en vooral het kleinbedrijf te vernietigen, en zo een steeds grotere afhankelijkheid van de staat te creëren. Want uiteindelijk betekent ‘niemand achterlaten’ dat we allemaal afhankelijk moeten zijn van de staat. En iedereen die het heersende narratief durft uit te dagen, zal worden gecensureerd op zogenaamde ‘vrije meningsuiting-platforms’ zoals dat van Elon Musk — terwijl de volgende generatie AI wordt getraind om nog beter te worden in het censureren van afwijkende stemmen via die libertariërs die hopelijk beginnen te begrijpen wat ‘X’ werkelijk is, in tegenstelling tot wat ze — zoals gewoonlijk — ten onrechte beweren dat het is. Zo zullen ze geleidelijk beseffen dat de enige manier om te winnen is door hun accounts op te heffen in Musks hyper-censorieuze ‘paradijs van de vrije meningsuiting’.
Voor degenen onder u die zijn opgegroeid in representatieve democratieën, waar burgers vertegenwoordigers kiezen die vervolgens debatteren en beleid bepalen, en waar beleid de neiging heeft te veranderen met gekozen partijen en meningsverschillen legitiem, gezond en normaal zijn… nou, dat alles zal worden verbannen tot een schilderachtige herinnering. In plaats daarvan zullen partijen de maximale hoeveelheid lawaai maken over volstrekt onbelangrijke zaken, terwijl ze uw kinderen van een toekomst beroven, precies op de manier die Carroll Quigley al zo beroemd beschreef in ‘Tragedy and Hope’, gepubliceerd in de jaren ’60¹⁶.
De stichtingen zullen natuurlijk een pond verdienen voor elke cent die ze beweren uit te geven aan ‘het algemeen belang’, terwijl omgekochte politici bij zowel Labour als de Conservatieven er precies hetzelfde beleid doorheen zullen drukken, zij het misschien in een iets andere volgorde. En dit alles onder het mom van een ‘noodtoestand’ — een platgetreden pad voor degenen die goed hebben gelezen over Hitlers weg naar de macht.
Wat ik zeg is dat de democratie — zoals u die kent — dood is.
Morsdood.
Toch zullen de leugenaars hoog van de toren blazen over het ‘versterken van onze democratie’¹⁷, want ze weten dat elke stap terug in dit proces hen onmiddellijk de controle kan doen verliezen. En dat is natuurlijk precies wat er moet gebeuren, gevolgd door een diepgravend, onafhankelijk onderzoek en het volledig openbaar maken van alle informatie over de technocratie die ze erdoor hebben proberen te drukken. Want de overeenkomst van 23 mei 1972, doorgedrukt door de mannen van de Conservation Foundation, en de door Arthur Schlesinger Jr voorgestelde herstructurering van de CIA in datzelfde jaar, waarin McNamara het PPBS bij het Ministerie van Defensie introduceerde — dit alles werd uiteindelijk gefinancierd door een handvol grote stichtingen, waarbij met name de Rockefeller en Ford Foundations eruit springen.
De ‘gerechtvaardigde technocratie’ gaat ervan uit dat optimaal beleid ontdekt kan worden via onvolledige, ondoorzichtige data-analyse, waarbij beunhaas-‘klimaatwetenschappers’ met volledige straffeloosheid de kleinste variabelen optimaliseren, totdat hun eigen beloningen geoptimaliseerd zijn. Experts die er herhaaldelijk en opzettelijk naast zaten, en daarvoor nooit gestraft werden¹⁸, vooral tijdens Covid, worden nog steeds naar voren geschoven als degenen die het best kunnen bepalen wat ‘goed’ is voor u en uw kinderen, terwijl legitieme democratie wordt afgeschilderd als een ‘gevaar voor de planeet’. En laat het feit dat het precies dit soort autoritaire denkwijze is dat historisch gezien heeft geleid tot de vroegtijdige dood van honderden miljoenen mensen maar buiten beschouwing — terwijl er tegelijkertijd geëist wordt dat hierover nooit een legitieme discussie plaatsvindt of dat het zelfs maar fatsoenlijk wordt uitgelegd aan het volk, aangezien zij simpelweg ‘niet kunnen begrijpen’ wat het IPCC niet afdoende kan verdedigen tegen critici, uiteindelijk omdat de modellen frauduleus zijn.
Wat hierbij verder van cruciaal belang is, is dat dit niet slechts een samenzwering is van één of twee overheden. Dit is een diep gecentraliseerde, mondiale aanpak. In plaats van een parlement dat klimaatwetgeving of pandemiecijfers bespreekt, krijgen we algoritmische triggers van overheidsinstanties, wat leidt tot de volledige afstemming van alle grote politieke partijen, die zich allemaal committeren aan destructief beleid — en niemand zal ter verantwoording worden geroepen voor de economische verwoesting die het gevolg is. En wanneer een politicus als Gavin Newsom wordt betrapt terwijl hij dineert met vrienden in een restaurant¹⁹ terwijl u in lockdown zit, zal hij nooit voor het gerecht hoeven te verschijnen, omdat hij simpelweg beter is dan u. Of tenminste, dat zal hij zijn, zolang hij zijn belangen maar op één lijn brengt met die van de twee dynastieën die in het bijzonder de schuld dragen voor onze huidige malaise.
Samen met deze mondiale drang komt de ‘morele economie’, waarin degenen die weigeren de gedicteerde regels te volgen steeds harder zullen worden gestraft. Niet in de laatste plaats door centrale banken, ondanks dat zij geen enkel legitiem democratisch mandaat bezitten, terwijl ministeries van Financiën het kleinbedrijf financiële regelgeving opleggen die steeds moeilijker te verteren is. De internationale handel wordt stapsgewijs geherorganiseerd rondom naleving — allemaal verpakt onder het mom van ‘Inclusief Kapitalisme’ — zonder dat er ook maar een greintje verantwoording ter sprake komt. Want verantwoordelijkheid is voor de kleine man, en zeker niet voor hen²⁰.
U heeft hier niet voor gestemd. En ik ook niet.
De politici hebben u niet uitgelegd dat dit gaande was — misschien wisten sommigen het niet eens. En toch hadden de stichtingen die dit aanjoegen het lef om onderweg elke cent aan belastingvoordelen mee te pikken, waarmee ze u in feite lieten betalen voor hun ‘vrijgevigheid’.
Dit alles moet veranderen. En verandering begint door een extreem felle lichtbundel met laserprecisie te richten op waar deze corrupte schoften al generaties lang achter de schermen aan hebben gewerkt.
Eric Voegelin merkte ooit iets op over de poging om de hemel op aarde te creëren via politieke middelen. Dit noemde hij ‘het immanentiseren van het eschaton’²¹ — maar de samenspanning tussen het grootbedrijf, centrale banken, mondiale modellenbureaus zoals het IIASA, en gespecialiseerde technocratische instituten zoals het IPCC, IPBES en IETA, zal zeker geen hemel op aarde creëren voor wie dan ook, behalve voor die enkelingen die elke belastingvoordeel opstrijken terwijl ze uw leven stelselmatig tot een hel maken.
Beroepsambtenaren ontsnappen doorgaans aan de aandacht — en toch wordt ditzelfde beleid openlijk gepromoot op hun eigen websites, zoals die van de IPU²², PFGA²³, of zelfs het IIAS²⁴, dat met Rockefeller-financiering opereerde tijdens Hitlers nazi-Duitsland via PACH 1313²⁵ en het Spelman-fonds²⁶. De ambtenarij moet, zonder enige twijfel, net zo volledig worden onderzocht als de centrale banken, de grote stichtingen, en zeker de twee specifieke dynastieën die generaties lang onvermoeibaar aan deze dystopische visie hebben gewerkt, terwijl ze beweerden dat het voor ‘het algemeen belang’ was.
Er is absoluut niets mis met het koesteren van een moraal gebaseerd op gezond verstand. Maar wat deze gekken proberen op te leggen is noch gezond verstand, noch moraal in de traditionele zin van het woord. Misschien is het moment waarop ze gedwongen worden de volledige verantwoordelijkheid te dragen voor de negatieve gevolgen, wel precies het moment waarop het hele kaartenhuis instort. Want het spelplan was altijd al: macht concentreren, en verantwoordelijkheid verspreiden.
Of u uiteindelijk gelooft dat deze ontwikkelingen netto gunstig zijn — het feit is dat ze een fundamentele verschuiving vertegenwoordigen in hoe samenlevingen worden bestuurd. De vraag is niet of klimaatactie en sociale gelijkheid nobele doelen zijn — voor sommigen misschien wel — maar wanneer deze doelen worden nagestreefd met regelrechte leugens en de weigering om eerlijke politieke debatten te voeren, kunt u het proces simpelweg niet vertrouwen, juist omdat andere onderdelen vrijwel zeker ook zorgvuldig uit het publieke debat zijn weggelaten. De inzet overstijgt deze effectieve beleidsresultaten en omvat de overleving van het democratisch bestuur zelf: het wordt een keuze tussen door experts bestuurde technocratische oplossingen, gefinancierd door grote stichtingen zonder democratisch toezicht en een compleet gebrek aan beroepsmogelijkheden of verantwoordelijkheid — en de misschien wat rommelige, onzekere, maar fundamenteel menselijke praktijk van collectief zelfbestuur die het Westen zo ver heeft gebracht.
Het is uiteindelijk uw keuze. Maar in mijn ogen is het helemaal geen keuze. Want mensen die over het algemeen het beste met u voor hebben, doen geen zaken door u bij elke gelegenheid opzettelijk te misleiden en jarenlang leugens te fabriceren die verborgen zijn achter dikke, Aesopische terminologie. Dat domein is gereserveerd voor diegenen die je niet kunt vertrouwen om namens iemand anders dan henzelf te handelen.
En zoals blijkt, lijken degenen die in deze context zo snel spraken over ‘ongelijkheid’ en ‘rechtvaardigheid’ vreemd genoeg precies degenen te zijn die hier financieel het meest van hebben geprofiteerd. En wanneer bepaalde individuen het grootste deel van hun vermogen kunnen ‘doneren’ aan (hun eigen) stichtingen (en daarbij elke belastingvoordeel meepikken)²⁷, en er wonderbaarlijk genoeg nog rijker uitkomen²⁸ — dan zijn die ‘liefdadigheidsinstellingen’ misschien, heel misschien, net zo frauduleus als de beloften die deze ‘weldoeners’ zo snel aanbieden.
Hierna volgt een nadere beschouwing van de betreffende rapporten.
De Systematische Architectuur Achter de Rapporten
Wanneer men ze aandachtig leest, onthullen de vijf rapporten een verfijnde arbeidsverdeling bij het opbouwen van wat alleen kan worden omschreven als een alomvattend technocratisch controlesysteem. Elk rapport pakt specifieke operationele uitdagingen aan bij het vervangen van democratisch bestuur door expert-management — terwijl de fictie wordt gehandhaafd dat dit een morele upgrade vertegenwoordigt in plaats van louter een concentratie van macht.
Mark Carney’s ‘Value(s)’: De Financiële Controle-Infrastructuur
Carney’s manifest gaat veel verder dan algemene oproepen tot ‘duurzame financiering’ — het levert gedetailleerde blauwdrukken voor geautomatiseerde financiële controlemechanismen. Zijn voorgestelde ‘Task Force on Climate-related Financial Disclosures’²⁹-raamwerk vereist dat bedrijven machine-leesbare klimaatdata publiceren in gestandaardiseerde formaten, wat hij ‘geautomatiseerde investeringsbeslissingen’ noemt. Dit is geen transparantie — dit is de infrastructuur voor de algoritmische bestraffing van niet-naleving, met als netto-effect een langetermijnoverdracht van het bestuur zelf naar AI via surveillancedata-‘indicatoren’ en ondoorzichtige modellen.
Carney roept expliciet op tot ‘verplichte klimaatstresstests’ voor alle financiële instellingen³⁰, waarbij de resultaten rechtstreeks worden gekoppeld aan de kapitaalvereisten. Banken die voor deze tests zakken, worden geconfronteerd met automatische beperkingen op hun leen- en investeringsactiviteiten. Zijn ‘Network for Greening the Financial System’³¹-raamwerk creëert bindende internationale normen die nationale bankregelgeving overrulen, terwijl de Financial Stability Board werkt aan een geharmoniseerde regelgeving. Wanneer centrale banken het klimaatbeleid coördineren via NGFS-protocollen, eindigt de democratische controle over het monetaire beleid effectief — en de EPCC van de Fabians belooft die stap nog verder te zetten.
De ‘stakeholder governance’-mechanismen die Carney voorstelt, zijn bijzonder onthullend. Zijn ‘say on climate’-aandeelhoudersstemmingen zijn niet adviserend — ze worden bindende vereisten voor de beloning van directieleden en de bedrijfsstrategie. Bedrijven moeten ‘transitieplannen’ publiceren met specifieke emissiedoelen en tijdlijnen³², gemonitord via real-time datafeeds. Niet-naleving leidt tot automatische uitsluiting van ESG-investeringsfondsen, die volgens Carney tegen 2030 meer dan $130 biljoen aan activa zullen beheren³³.
Het meest veelzeggend is Carney’s taalgebruik rond ‘gedragsverandering’. Hij beschrijft het creëren van ‘sociale normen’ door ‘systematische openbaarmaking’, waarbij ‘reputatiemechanismen’ worden gebruikt om niet-conform gedrag ‘weg te dringen’. Dit is social engineering via financiële dwang — bedrijven conformeren zich aan door experts gedefinieerde klimaatdoelen of worden systematisch uitgesloten van kapitaalmarkten. Wanneer hij spreekt over het ‘inbedden van klimaatoverwegingen in elke financiële beslissing’³⁴, bedoelt hij het vervangen van marktmechanismen door technocratische allocatiecriteria.
Trilateral Commission: Het Ideologische Raamwerk voor het Terzijdeschuiven van Democratie
Het 98 pagina’s tellende rapport van de Trilateral Commission biedt de filosofische rechtvaardiging om de democratische keuze terzijde te schuiven via wat zij ‘morele imperatieven’ noemen. Hun ‘vijfde-fase kapitalisme’ is geen economische evolutie — het is de vervanging van marktmechanismen door geplande uitkomsten, bepaald door expertconsensus. Hun rapport stelt expliciet dat klimaat-, digitale toegankelijkheids- en gelijkheidsdoelen de politieke cycli overstijgen en moeten worden geïsoleerd van democratische volatiliteit³⁵, wat precies benadrukt welk type ‘versterkte democratie’ deze types van plan zijn³⁶.
Hun pre-distributiestrategieën vertegenwoordigen een alomvattende social engineering van wieg tot graf. Het rapport roept op tot universele programma’s voor jonge kinderen om de ontwikkelingsresultaten te optimaliseren, algoritmische matching voor onderwijstrajecten op basis van voorspellende analyses (ondoorzichtige black box-modellen), en continue omscholingssystemen beheerd via digitale certificeringsplatforms. Dit is geen onderwijsbeleid — het is het systematisch beheer van menselijk potentieel door technocratische elites.
Het ‘techno-democratie’-raamwerk dat zij voorstellen, creëert exclusieve clubs waar naleving van door experts gedefinieerde maatstaven de internationale deelname bepaalt. Landen moeten voldoen aan normen voor digitaal bestuur, AI-ethiekprotocollen en cyberveiligheidsbenchmarks die worden vastgesteld door technische comités in plaats van door diplomatieke onderhandelingen. Het rapport roept expliciet op tot voorwaardelijke toegang tot internationale systemen op basis van deze nalevingsmaatstaven, waardoor soevereiniteit effectief wordt omgezet in ‘expert’-management.
Het meest onthullend is hun behandeling van oppositie. Het rapport beschrijft democratisch verzet tegen klimaatdoelen als een cognitieve gevangenschap door kortetermijndenken, wat gedragsinterventie via ‘choice architecture’ vereist. Ze stellen ‘nudge’-algoritmes voor die zijn ingebed in digitale platforms om de besluitvorming voor langetermijnresultaten te optimaliseren. Wanneer democratische processen ‘suboptimale resultaten’ opleveren, is hun oplossing de algoritmische manipulatie van de individuele keuze in plaats van het respecteren van de collectieve besluitvorming.
Fabian Society: Het Operationele Mechanisme om Democratie te Omzeilen
Het 67 pagina’s tellende traktaat van de Fabian Society lost het kritieke operationele probleem op: hoe coördineer je fiscaal en monetair beleid automatisch, zonder democratische inmenging? Hun Economic Policy Coordinating Committee (EPCC) vertegenwoordigt de meest brutale machtsgreep in het hele raamwerk — de volledige overdracht van fiscale autoriteit van gekozen parlementen naar niet-gekozen technocratische comités.
De EPCC zou opereren via ‘mandaatbrieven’ die automatisch worden geactiveerd wanneer ‘vooraf bepaalde economische drempels’ worden bereikt. Dit zijn geen beleidsaanbevelingen — het zijn bindende instructies die overheidsuitgaven activeren zonder wetgevende goedkeuring. Het rapport geeft gedetailleerde triggermechanismen: wanneer de rente de ‘effectieve ondergrens’ bereikt, wanneer ‘klimaattransitie-indicatoren’ onvoldoende vooruitgang tonen, of wanneer ‘digitale inclusie-metrics’ onder de streefniveaus dalen — en het maakt niet uit dat het de expliciete verantwoordelijkheid van de centrale banken is om ervoor te zorgen dat de inflatie de ondergrens überhaupt niet bereikt, want de centrale banken zullen geen verantwoordelijkheid aanvaarden, zelfs niet als het duidelijk binnen hun uitdrukkelijke mandaat valt om dat te doen³⁷.
De voorgestelde samenstelling van het Comité onthult de ware aard van deze ‘coördinatie’. Naast functionarissen van het Ministerie van Financiën en de Bank of England, omvat het ook ‘ministers voor industriestrategie’, ‘vertegenwoordigers van de arbeiders’ en, cruciaal, ‘maatschappelijke partners’ van milieuorganisaties en non-profits voor digitale inclusie. Deze NGO’s krijgen directe beleidsmakende bevoegdheid zonder enig electoraal mandaat, waardoor iets wordt gecreëerd wat het rapport ‘stakeholderlegitimiteit’ noemt, maar wat in werkelijkheid de institutionalisering van capture (inpalming door belangengroepen) vertegenwoordigt. En laten we niet vergeten dat de mandaten van deze NGO’s al snel veel verder reiken dan waarvoor ze oorspronkelijk in het leven waren geroepen.
De automatische aard van de EPCC-interventies omzeilt de parlementaire begrotingsprocessen volledig. Het rapport specificeert dat stimuleringsgelden automatisch zouden vloeien naar ‘groene R&D-subsidies’, ‘digitale toegangsprogramma’s’ en ‘initiatieven voor sociale mobiliteit’, gebaseerd op algoritmische beoordelingen in plaats van politieke prioriteiten. Wanneer het rapport spreekt over het ‘depolitiseren van economisch management’, betekent dat het wegnemen van de democratische keuzevrijheid bij beslissingen over de toewijzing van middelen.
Chatham House: De Geopolitieke Handhavingsarchitectuur
De 156 pagina’s tellende analyse van Chatham House documenteert de vervanging van traditionele alliantie-structuren door thematische coalities, georganiseerd rond door experts gedefinieerde uitdagingen. Hun ‘strategische autonomie’-raamwerk gaat niet over nationale onafhankelijkheid³⁸ — het gaat over het overdragen van soevereine rechten aan technocratische netwerken die volledig buiten democratisch toezicht opereren.
De nadruk die het rapport legt op energiepartnerschappen onthult hoe klimaatbeleid een instrument voor internationale controle wordt. Hun voorgestelde allianties voor groene waterstof, coalities voor kritieke mineralen en partnerschappen voor groene technologie³⁹ binden landen in een web van technische afhankelijkheden die politieke keuzes beperken. Landen die zich verzetten tegen de door experts gedefinieerde klimaatnormen, riskeren uitsluiting van essentiële infrastructuur en energiesystemen. Zo wordt naleving afgedwongen door economische dwang in plaats van diplomatieke onderhandelingen.
Het meest veelzeggend is hun documentatie van de fragmentatie van het bestuur; klimaatbeleid opereert via standaarden voor koolstofboekhouding, digitaal bestuur via AI-ethiekprotocollen, en handelsbeleid via duurzaamheidsstatistieken. Elk domein heeft zijn eigen expertnetwerken, meetsystemen en handhavingsmechanismen. Democratisch toezicht wordt daardoor onmogelijk, omdat het bestuur is verspreid over technische systemen die opereren volgens een ‘expertconsensus’.
Het rapport pleit er expliciet voor om traditionele diplomatieke kanalen te omzeilen via ‘multi-stakeholder initiatieven’, waarin bedrijven, NGO’s en technische experts naast overheidsvertegenwoordigers zitten. Wanneer ze ‘innovatieve bestuursmechanismen’ beschrijven, bedoelen ze machtsstructuren die buiten de democratische instituties opereren — en dat alles terwijl de illusie van internationale samenwerking in stand wordt gehouden.
CFR’s Climate Realism: De Integratie met de Veiligheidsstaat
De ‘Climate Realism Initiative’ van de Council on Foreign Relations maakt de architectuur compleet door milieunaleving te positioneren als een nationale veiligheidskwestie die ingrijpen in militaire stijl rechtvaardigt. Hun routekaart herkadert op geraffineerde wijze klimaatactie als geopolitieke competitie, waardoor milieunaleving strategisch noodzakelijk lijkt in plaats van ideologisch opgelegd.
De drie pijlers van het initiatief gebruiken klimaatbeleid als wapen voor economische staatsmanskunst. ‘Weerbaarheid en aanpassing’ betekent het voorbereiden van militaire infrastructuur op klimaatinterventies. ‘Techno-industrieel leiderschap’ betekent het behandelen van de ontwikkeling van schone technologie als een nationale veiligheidsprioriteit, inclusief geclassificeerd onderzoek en exportcontroles. ‘Slimme geopolitiek’ betekent het gebruiken van klimaatbeleid als een instrument voor het disciplineren van weerspannige naties door middel van economische druk.
De voorgestelde ‘klimaatclubs’ zijn geen vrijwillige verenigingen — het zijn exclusieve economische blokken die milieunormen gebruiken om de internationale handel te controleren. Het rapport specificeert koolstoftarieven, exportcontroles op groene technologie en beperkingen op duurzame financiering als instrumenten om naleving af te dwingen. Landen die zich verzetten tegen de door experts gedefinieerde klimaatdoelen, worden geconfronteerd met systematische uitsluiting van mondiale economische systemen, wat het rapport misleidend ‘concurrentiedruk voor klimaatafstemming’ noemt.
Het meest onthullend is de omarming van geo-engineering door de CFR als een ‘strategisch bezit’. Het rapport bespreekt zonnestralingsbeheer, directe luchtafvang en het ophelderen van zeewolken als potentiële instrumenten voor staatsmanskunst. Wanneer ze spreken over het voorbereiden van scenario’s voor grootschalige interventies, normaliseren ze het idee dat technische experts planetaire systemen zouden moeten besturen via interventies die worden gerechtvaardigd door noodtoestand en expertise.
De Bredere Institutionele Coördinatie
Deze toonaangevende rapporten zijn niet in isolatie ontstaan — ze vertegenwoordigen het hoogtepunt van een systematische institutionele coördinatie die de ware omvang van deze transformatie onthult. De ‘Call for Action’⁴⁰ (april 2019) van het Network for Greening the Financial System was revolutionair omdat het klimaat formeel verhief van een milieukwestie naar een systemisch financieel risico, waarmee 34 grote centrale banken de rechtvaardiging kregen om hun mandaten uit te breiden naar alomvattende social engineering.
De ‘Green Deal’⁴¹ van de Europese Commissie (december 2019) operationaliseerde dit raamwerk onmiddellijk met mechanismen die de traditionele democratische processen volledig omzeilen. De zogenaamde ‘reguleringszandbakken’ voor duurzame financiële innovaties creëren parallelle regelgevingssystemen die volledig buiten het normale toezicht vallen. De taxonomie-standaarden van de Deal voor economische activiteiten bieden classificatiesystemen die bepalen welke bedrijven de transitie mogen overleven — economische centrale planning, vermomd als milieubeleid.
Het ‘Davos Manifesto 2020’⁴² van het World Economic Forum verankerde deze logica in het ondernemingsbestuur via de meetcriteria van het ‘stakeholder capitalism’, waarmee elke grote onderneming wordt getransformeerd tot een administratieve tak van de expertklasse. Zodra ESG-data rechtstreeks de algoritmische investeringsbeslissingen voeden, veranderen marktmechanismen in handhavingsinstrumenten voor technocratisch sociaal beleid.
De ‘Fiscal Monitor’⁴³ van het IMF (oktober 2020) en ‘Our Common Agenda’⁴⁴ van de VN (september 2021) globaliseerden deze visie via ‘pre-distributie’-strategieën en ‘multi-stakeholder’ bestuursmodellen die activistische netwerken rechtstreeks in de beleidsstructuren verankeren. Elke grote instelling opereert nu binnen raamwerken waarin de consensus van experts de democratische keuze terzijde schuift, en dat alles in naam van een planetaire noodtoestand.
Het Post-Democratische Cybernetische Systeem
Wat hieruit naar voren komt, is een alomvattend controlesysteem dat de volledige verwezenlijking is van wat begon met McNamara’s PPBS bij het Ministerie van Defensie in 1961 — geautomatiseerd bestuur, gestuurd door continue feedback-loops en dynamische toewijzing van middelen. Nu wordt het echter ‘gerechtvaardigd’ door een planetaire crisis in plaats van door militaire efficiëntie. Deze ‘gerechtvaardigde technocratie’ slaagt waar eerdere technocratische projecten faalden, omdat het algoritmisch management niet framet als technocratische efficiëntie, maar als een morele noodzaak.
Klimaatverandering functioneert als de perfecte, permanente noodtoestand, die een oneindige rechtvaardiging biedt om de normale democratische politiek op te schorten ten gunste van management door experts. Real-time dataverzameling voedt AI-gestuurde dashboards die via vooraf bepaalde algoritmes automatische beleidsreacties activeren, in plaats van via wetgevende processen. Wanneer overheidsuitgaven automatisch worden geactiveerd op basis van klimaatstatistieken, of wanneer de toewijzing van kapitaal de ESG-algoritmes volgt, wordt de democratische keuze vervangen door door experts geprogrammeerde reacties.
Het resultaat is bestuur door algoritmische voorspelling in plaats van democratische beraadslaging, waarbij burgers weliswaar op vertegenwoordigers mogen stemmen, maar die vertegenwoordigers opereren binnen systemen waarin de belangrijkste beslissingen worden genomen door technische modellen, ontworpen door niet-gekozen experts. Als het lijkt alsof hedendaagse politici tandeloos zijn, dan is dit de reden.
De architectuur staat, de institutionele consensus is bereikt en het morele raamwerk is uitgerold — geconstrueerd door partijen als Chatham House, de Council on Foreign Relations, de Fabian Society, het World Economic Forum, de Trilateral Commission en de Verenigde Naties. Niemand van hen — niemand — heeft u ooit eerlijk verteld waar ze mee bezig waren, en ze hebben het liever zo, omdat ieder weldenkend mens onmiddellijk bezwaar zou maken. In plaats daarvan logen ze, fabriceerden ze valse ‘wetenschap’, bespeelden ze de massa met propaganda, gaven ze fortuinen uit aan het omkopen van medeplichtige media, en censureerden ze iedereen die bezwaar maakte tegen hun utopische visie voor morgen.
Maar hoewel ze zeker hun uiterste best kunnen doen om op de meest ondemocratische wijze het onvermijdelijke uit te stellen, zullen zelfs hun geconcentreerde, ronduit kwaadaardige leugens hen uiteindelijk inhalen. Wat er op dat punt gebeurt, staat ter discussie. Maar het allerbelangrijkste is dat dit punt van verlichting wordt bereikt, en hoe eerder, hoe beter.
Maar wanneer u overweegt wat er zou moeten gebeuren — kunt u uiteindelijk samenzwerende, konkelende leugenaars vertrouwen om het collectieve belang van de wereld te vertegenwoordigen?
En zo niet, wat zou er dan moeten gebeuren met degenen die opzettelijk de wetenschap vervalsten, de media corrumpeerden, en doelbewuste pogingen ondernamen om het publiek te misleiden, in een poging om schaamteloos eigenbelang te dienen?
Rapporten & Publicaties
- Rapport: Mark Carney – ‘Value(s): Building a Better World for All’
- Rapport: Trilateral Commission – ‘Task Force on Capitalism in Transition’
- Rapport: Fabian Society – ‘In Tandem: A new framework for monetary and fiscal co-operation’
- Rapport: Chatham House – ‘Competing Visions of International Order’
- Rapport: Council on Foreign Relations – ‘Confronting Reality in Climate Policy’
- Boek: Carroll Quigley – ‘Tragedy and Hope: A History of the World in Our Time’
- Raamwerk: Task Force on Climate-related Financial Disclosures – Over de TCFD
- Raamwerk: Network for Greening the Financial System – Over de NGFS
- Rapport: Network for Greening the Financial System – ‘A Call for Action’ (April 2019)
- Beleid: Europese Commissie – ‘De Europese Green Deal’
- Publicatie: World Economic Forum – ‘Davos Manifesto 2020’
- Rapport: Internationaal Monetair Fonds (IMF) – ‘Fiscal Monitor’ (Oktober 2020)
- Rapport: Verenigde Naties (VN) – ‘Our Common Agenda’
Concepten, Gebeurtenissen & Theorieën
- Concept: ‘Strengthening’ democracy
- Impact: The Squeezed Middle Class in OECD Countries
- Gebeurtenis: Keir Starmer and the Jimmy Savile case
- Data: Share of Americans in the middle class
- Gebeurtenis: Mark Carney’s intervention in the Brexit debate
- Data: Gini coefficient trends
- Concept: Daniel Schmachtenberger & Game B
- Certificering: B-Corp Certification
- Werk van: Emma Rothschild
- Context: The role of ‘experts’ during Covid
- Retoriek: Hillary Rodham Clinton Leadership Project
- Context: Impunity for incorrect predictions
- Gebeurtenis: Gavin Newsom at The French Laundry
- Concept: Inclusive Capitalism
- Concept: Immanentize the eschaton
- Mechanisme: Donating to private foundations
- Fenomeen: How billionaires get richer from giving
- Concept: Climate stress testing
- Concept: Corporate Transition Plans
- Projectie: Carney’s $130 trillion projection (GFANZ)
- Citaat/concept: ‘Embedding climate considerations’
- Concept: Insulating policy from democratic volatility
- Concept: ‘Strengthened democracy’
- Mandaat: Bank of England’s inflation target
- Concept: Strategic Autonomy
- Initiatief: Green technology partnerships
Organisaties & Personen
- Organisatie: Inter-Parliamentary Union (IPU)
- Organisatie: Principles for Responsible Investment (PRI)
- Organisatie: International Institute of Administrative Sciences (IIAS)
- Historie: Rockefeller funding and history
- Fonds: Spelman Fund of New York
